Litania bezcelowa

[Marcin Sztelak]

Pląsa, rozpustna, z tyłkiem na wierzchu.
Bezeceństwo.

Na raz;
coś przepala bezpiecznik w telewizorze.
Kość niezgody na zupę.
Ludzie – darmowa wyżerka, pękają spodnie,
jakaś sukienka.

O Panie miej litość.

Na dwa;
zrobiło się poważnie, jak na pogrzebie.
Układają mowę, wciągnięte brzuchy
spazmatyczny oddech.

O Panie miej litość.

Na trzy;
Kompletnie nic, pusta lodówka.
Dziadek mruczy w malignie:
„śmierć wrogom rewolucji”
– zatkajcie mu usta.

Bieda trzeszczy w szwach, nocą,
za dnia.
Tabletki nasenne.

O Panie miej litość.

Na cztery;
gala piosenki biesiadnej,
pij, jedz – włos ci z głowy nie spadnie.

Cesarzowi, co cesarskie, nam resztki ze stołu.
Psignat,
albo i dosadniej.

O Panie miej na względzie:
pląsa, dziewoja
– jakież to ładne.

[Gloinnen]

Właściwie trudno cokolwiek napisać, bo jakakolwiek próba skomentowania będzie tylko cieniem cienia...

Wiersz rewelacyjny, moim zdaniem.

Każda obserwacja, każda myśl - trafia jak strzała w sam środek tarczy. Dostaje się wszystkim i wszystkiemu. Popkulturze, politykom, dziennikarzom-hipokrytom, dewotom, głupcom... Groteskowa scenka rodzajowa obnaża nagiego króla aż do kości. A to jest przecież rzeczywistość, w której każdy jakoś się odnajduje, jest w nią wrośnięty, tylko... nie widzi siebie.



Glo.

[Ewa Włodek]

no, i jest obraz nas, ludzi. Nie fajnie wyglądamy na tym obrazie, ale - tacy jesteśmy - en masse, no, może z jakimiś wyjątkami, które potwierdzają regułę...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa