w mieście duchów

[Maryla Stelmach]

na podwórku siedzą zjawy na ławkach
wydrapują resztki życia z pamięci
biała dama zbiera szczątki do garnka
i zaprasza na piaskowiec bez kości

płyną duchy bezszelestne poczwary
wloką torby pełne ciszy ulicy
znicze zgasił niemy kloszard cuchnący
sęp roztacza ciemne skrzydła nad miastem

w drzwiach cmentarnych jedzie winda do góry
czarna kotka wiezie małe kocięta
ślepe idą z matką czułą do nieba
w dzwon kościelny krzyk się wdziera przemocy

przystanęła biała dama przy grobie
zapukała w małą szybkę zdziwiona
w mgle tuliły się do siebie lesbijki
dwie kostuchy zaciągnęła zasłony

to już koniec
teatr życia zamknięto
gra skończona
klucznik stoi przy wrotach
w mieście duchów
siecze biczem po piętach
śmierć od życia
dzielą mury milczenia

[P.A.R.]

niczym Dali
ale nie zawiedziesz, gdzie on
bo jego świat, wbrew pozorom, jest o wiele wyraźniejszy...
a jądro ciekawości wrze

[anastazja]

bijesz licznik Marylu, dobry wiersz, pozdrawiam

[iTuiTam]

Interesująca rytmika wiersza i metaforyka.
serdecznie
iTuiTam

[Adela]

Obrazy pobudzające wyobraźnię. Bardzo dobra puenta, przeczytałam z przyjemnością.
Pozdrawiam, A.

[Maryla Stelmach]

dziękuję Wam za komentarze i czas dla wiersza. pozdrawiam.