przypowieść

[Maryla Stelmach]

wznosiła modły żarliwe pod krzyżem
dom stał na skarpie
dym się w mgłę zamieniał

szukała cudów na pielgrzymkach w Lourdes
u stóp Panienki
znalazła wiadomość

wracaj do bliskich daj odpocząć niebu
w leniwą rzekę
Bóg nie wlewa wody

[Gloinnen]

Bardzo mądry wiersz.

Proponowałabym trochę wygładzić początek - przede wszystkim zrezygnować z inwersji:

"wznosiła żarliwe modły do nieba
dom stał na skarpie
dym zamieniał się w mgłę" ---> tak widzę pierwszą strofę.

znalazła wiadomość:

Moim zdaniem ten wielokropek jest niepotrzebny, skoro generalnie zrezygnowałaś z interpunkcji.

daj odpocząć niebu

A gdyby tak przemyśleć jeszcze raz powtórzenie - "do nieba"/"niebu"?

"daj wreszcie odpocząć" ---> przykładowo.

Tutaj jednak decyzja należy do Autorki.

Podoba mi się przesłanie. Prosty, skromny, oszczędny wiersz, a zawiera mnóstwo przemyśleń. Rzeczywiście, trafnie zatytułowany "przypowieść" ---> a więc krótka, zwięzła historia, mająca na celu pokazanie prawdy o relacjach między człowiekiem a Bogiem.

Przede wszystkim widzę tutaj poszukiwanie odpowiedzi na pytanie o istotę i cel modlitwy. Twoja bohaterka liryczna za wszelką cenę próbuje na Bogu "coś" wymusić. Swoją fałszywą żarliwość przeciwstawia jego spokojnemu milczeniu. Tak naprawdę bowiem chyba sama nie wie, czego chce, czego oczekuje. Być może jakiejś łaski, jakiegoś daru, "cudów", życiowej przemiany, która miałaby się dokonać poprzez jakąś cudowną interwencję.
Kobieta nie wie, że ta przemiana musi najpierw nastąpić w jej wnętrzu. Bóg pomaga człowiekowi, który nie ma wobec Niego postawy roszczeniowej. Raczej działa w ukryciu, a nie spektakularnie. Całe życie koncentrując się jedynie na niespełnionych oczekiwaniach, nie potrafimy dostrzec we własnej duszy prawdziwego powołania. W rzeczy samej, Boga nie należy traktować jak narzędzia do realizacji własnych zamierzeń, wiary jak teatrzyku cudów, modlitwy jako wydreptywania sobie kolejnych dobrodziejstw. Zespolenie z Bogiem i odnalezienie Go w swoim życiu to raczej ufne, spokojne zawierzenie, a nie rozpaczliwe wołanie o ludzkie znaki...
Tak przynajmniej odczytałam pointę.
"Leniwa rzeka" - oznacza duchowe lenistwo. Brak wysiłku, aby zrozumieć Boga, swoista inercja, prowadząca do tego, że wymyka się najistotniejsze, ginie w nieważnych gestach, w rytuale, w powtarzaniu słów...

Pozdrawiam,


Glo.

[P.A.R.]

Bardzo mądry wiersz.

czyżby na tym polegała poezja...
jestem wzruszony
do...
granic wszechświata
nadiru pojęć
może jeszcze czegoś ...

[Sede Vacante]

Fajne i "zdradza", demaskuje podejście wielu do Boga, do modlitwy
Urocze, poprzez poczucie humoru, ciekawe i dotyczące faktów z życia.
Sprawnie opisane, nie odrzuca ani stylem, ani słowem, dobrze "zorganizowany" wiersz.

[Maryla Stelmach]

bardzo dziękuję za komentarze. postaram sie jeszcze przemyśleć sugestie glojnen. pozdrawiam serdecznie.

[Katrina]

Tak, trzeba zapracować na swoje szczęście i wykazać się anielską cierpliwością - ale wreszcie się opłaci.

Pozdrawiam

Dodano -- 11 maja 2013, 21:25 --

wracaj kobieto daj odpocząć niebu w leniwą rzekę Bóg nie wlewa wody

to jest bardzo dobre

[Maryla Stelmach]

Katrino, bardzo dzię kuję i pozdrawiam.

[Bożena]

wznosiła modły żarliwe do nieba
dom stał na skarpie
dym się w mgłę zamieniał

szukała cudów na pielgrzymkach świata
u stóp Panienki
znalazła wiadomość:

wracaj kobieto daj odpocząć niebu
w leniwą rzekę
Bóg nie wlewa wody

- te pogrubione bym wyrzuciła- i super- przekaz

[Maryla Stelmach]

Bożenko, dziękuje. pozdrawiam.

[Patka]

Popieram Glo, by zmienić szyk w trzecim wersie. Unikniesz rymu "nieba-zamieniał", który tu niezbyt pasuje. I też bym wywaliła dwukropek (nie wielokropek, jak Glo błędnie napisała). Albo interpunkcja jest, albo jej nie ma, bez wyjątku w postaci pojedynczych znaków - takie jest moje na ten temat zdanie.

Ostatnia strofa najlepsza.

Pozdrawiam
Patka