Nie umiem

[marta zoja]

Nie umiem zmienić
moich wierszy
bo piszą się Tobą

Stoję przed tablicą
z matematyki onieśmielona
konstrukcja obliczona
wbrew wszelkim twierdzeniom

tylko dlatego, że człowiek
odwołuje się do serca
w teologii ciała

zastyga jak pomnik
śmiercią, gdy miłość
rozpaczą się nurza

powiedz jedno słowo
zacznę żyć
wielką falą
natężeniem strumyków
natchnieniami wilgoci

dotknij opowieścią
nie z tego życia
przywołaj głębię horyzontów

rysuj obraz przestrzenią
wybrzmiewającą rajskim owocem
gdzie mogłoby tętnić życie

jak dom postawiony na skale
naszych przyziemności
duchowych wierności

azylem w trosce o jedno
wartościowe tchnienie
pozwoleniem by pobyć
na bądź wola Twoja

[Alek Osiński]

Parę poprawek i powinno być dobrze...