Zmierzch Królowej (z inspiracji "Ostatnim aktem" Ewy Włodek)

[Gloinnen]

Wasz strach po moim mieczu spływając - tak podnieca!
Czerwienią zalśnił oręż – to krew czy blask zachodu?
Atropos śmiałym gestem kolejną nić przecięła,
kolejny wróg się stoczył pod ciosem w twardy spokój.
Już wiem. Nie dotrwam nocy. Choć ramię, mocne teraz,
z precyzją tnie po gardłach - ulegnie obcej sile.
Na samą myśl o klęsce – gorączka w żyłach wzbiera,
lecz biegnę wciąż przed siebie. Tym prędzej, tym żarliwiej.
Przeczuwam. Ktoś zawładnie, na ziemi lepkiej, grząskiej,
agonią rąk i ciała, by zmieszać spazm rozkoszy
z drgawkami, które ciemność wyciszy w martwym łonie.
Wyglądam niecierpliwie t e j klingi i t e j zbroi.

Srebrzystym eliksirem, oddechem, wrzącym szeptem
wypełnisz, nim zastygnę i zgasisz wieczność we mnie.



____________________
Glo.

[skaranie boskie]

Skoro wiersz z inspiracji, to i nie dziwne, że o tym samym stanowi.
Podoba mi się spojrzenie strony przeciwnej.
Bój stoczony, ktoś przeżył, ktoś inny poległ.
I tylko ciało jeszcze ciepłe... może podniecić, zagrzać (czy aby tylko?) do dalszej walki.
Szkoda, że -z punktu widzenia recytatora - nie dorównałaś przedmiotowi inspiracji.
Nie, żeby coś źle było. Tylko ja nie lubię recytować czternastozgłoskowca, zawsze gubię rytm.

[Gloinnen]

nie dorównałaś

Nie wiem. "Nie dorównałaś", czyli coś spieprzyłaś, a ja nie widzę mankamentów, sorry. To regularny sylabotonik, wybór czternastozgłoskowca w pełni przemyślany. Można lubić, można nie, w końcu de gustibus (...), ale uwaga o "nie dorównaniu" trochę nie fair, bo wartościuje, a nie wyraża osobiste odczucia.

[Ewa Włodek]

ooo, Glo!!! Tak się cieszę, że moje słowo zainspirowało Ciebie do TAKIEGO spojrzenia!!! Bomba! Spróbowałam sobie wyobrazić tę, co wie, co ją czeka, i czeka na to - zdeterminowana i niecierpliwa. To jest bardziej Kobieta, niż wojowniczka. Ona dokonała jednakowoż wyboru mężczyzny:

Wyglądam niecierpliwie t e j klingi i t e j zbroi.

kapitalnie uchwyciłaś symbolikę ostrza, klingi, o której napisałam w swojej odpowiedzi na Twój komentarz u mnie (klinga symbol penisa).

Srebrzystym eliksirem, oddechem, wrzącym szeptem
wypełnisz, nim zastygnę i zgasisz wieczność we mnie.

tak! Jednak wybrała! Czyli - hołd, nie pogarda! Super!!!

dziękuję Ci za to spojrzenie...
serdecznie...
Ewa

[Leon Gutner]

I inspiracja i wiersz z niej powstały na najwyższym poziomie .

Najlepsza końcówka

Z upodobaniem L.G.

[Liliana]

jestem pod wrażeniem obu wierszy - i Ewy, i Glo,

Dziewczęta, jesteście wspaniałe!

[januszek]

wybór czternastozgłoskowca w pełni przemyślany.

zapytam o te przemyślenia, bo moim zdaniem krótkie wersy [i zdania - krótki oddech] bardziej by pasowały jak tu:

Już wiem. Nie dotrwam nocy.

Przeczuwam

i na tej podstawie bym budował.
Szczere uznanie za błyskawiczną 'odpowiedź' na wiersz Ewy

nie wiem dlaczego ale czytam [ 3 pierwsze i 3 ostatnie nieco skrócone:

Wasz strach po moim mieczu spływając - podnieca!
Czerwienią zalśnił oręż – krew czy blask zachodu?
Atropos śmiałym gestem kolejną nić ścięła,
kolejny wróg się stoczył pod ciosem w twardy spokój.
Już wiem. Nie dotrwam nocy. Choć ramię, mocne teraz,
z precyzją tnie po gardłach - ulegnie obcej sile.
Na samą myśl o klęsce – gorączka w żyłach wzbiera,
lecz biegnę wciąż przed siebie. Tym prędzej, tym żarliwiej.
Przeczuwam. Ktoś zawładnie, na ziemi lepkiej, grząskiej,
agonią rąk i ciała, by zmieszać spazm rozkoszy
z drgawkami, które ciemność wyciszy w martwym łonie.
Wyglądam niecierpliwie t e j klingi , t e j zbroi.

Srebrnym eliksirem, oddechem, wrzącym szeptem
wypełnisz, nim zastygnę - zgasisz wieczność we mnie.

[skaranie boskie]

Można lubić, można nie, w końcu de gustibus (...), ale uwaga o "nie dorównaniu" trochę nie fair, bo wartościuje, a nie wyraża osobiste odczucia.

Chyba nie zrozumiałaś dokładnie, co napisałem.
A ja tylko stwierdziłem, że nie dorównałaś z punktu widzenia recytatora. Wiersze czternastozgłoskowe, pomimo, że pisało takimi wielu uznanych, są najgorsze do recytacji. Już lepiej siedmiozgłoskowcem. To oczywiście moje zdanie, a wiesz, że recytować lubię. Twierdzę jednak, że nasz język zdecydowanie nie lubi tej formy, uwielbia natomiast trzynastkę. Stód stwierdzenie o niedorównaniu.