Przesilenie

[Ewa Włodek]

dwurożna, zimna gwiazda
gęsty granat rozjaśnia,
jeszcze pełna odbitego światła

teraz cię poprowadzę
gdzie tajemnie, inaczej,
by ci swoje misterium pokazać

byłam nowiem i pełnią,
noc - za mną, świt - przede mną,
on mój sierp, ten najwęższy, ugasi

musnę cię swoim chłodem,
czas mija, muszę odejść,
otwórz oczy; już nic nie zobaczysz…

[Leon Gutner]

Uległem nastrojowi bo letnie Leonowe przesilenie tuż tuż .
I bardzo lubię ogromy nastrojów przy minimum treści .

Z uszanowaniem L.G.

[eka]

Księżyc może świecić światłem odbitym, smutny jego los, ginie wraz ze świtem dla oczu.
Ale za nim i utożsamiającą się z nim podmiotem lirycznym - jaka potęga misterium!
Zatem... nic to, czekać tylko na powrót mocy.
Z zainteresowaniem i mnóstwem wrażeń - pozdrawiam.

[atoja]

Ależ klimat stworzyłaś Ewo aż dzisiaj popatrzę sobie w niebo

[iTuiTam]

Jest klimat, Ewo, iście księżycowy.

serdecznie
iTuiTam

[coobus]

I ja też, tak jak poprzednicy, zapatrzyłem się w ten wiersz, posiedziałem pod księżycem zrogalałym. Z pełnym uznaniem dla przeczytanych słów. I dla autorki

[bartosia]

Ewo,
Przyzwyczailam sie juz do Twoich opisow. Sa baaaardzo obrazowe.
Gratuluje Ci daru przekazywania piekna zjawisk.

[Ewa Włodek]

I bardzo lubię ogromy nastrojów przy minimum treści

nie takie minimum, Leonie, całe cztery strofy...

Księżyc może świecić światłem odbitym, smutny jego los, ginie wraz ze świtem dla oczu.
Ale za nim i utożsamiającą się z nim podmiotem lirycznym - jaka potęga misterium!
Zatem... nic to, czekać tylko na powrót mocy.

ooo, to, to, Eko, księżyc - jak człowiek, który tez kiedyś musi "zniknąć z oczu" tym, którzy zostaną po tej stronie. Może jednak - moc powróci - po drugiej stronie życia?

Ależ klimat stworzyłaś Ewo

cóż, Atojo, ostatnio coraz więcej we mnie - przemijania...

Jest klimat, Ewo, iście księżycowy.

ooo, tak, Elu, nietrwały, przemijający...

zapatrzyłem się w ten wiersz, posiedziałem pod księżycem zrogalałym.

księżyc w ostatniej kwadrze na szanse wrócić - w pierwszej. Kobieta u schyłku - już nie wróci piękna i młodą. A może - wróci, Coob?

Gratuluje Ci daru przekazywania piekna zjawisk.

jak to mówią, Bartosiu - Bóg łaskaw, żadna to moja zasługa. I Jemu dziękować, ze tak mam...


Kochani, najpiękniej Wam dziękuję, że zaglądnęliście, pobyliście przez chwilę i podzieliliście się ze mną Swoimi refleksjami po lekturze...
samo dobre Wam posyłam...
Ewa