Ludzie tej ziemi

[Gloinnen]

Z ciemnych skib zrodzeni, przy orce, po zmierzchu,
ludzie frasobliwi, schyleni od zawsze,
milczący świątecznie wśród gorzkich zasiewów,
czekają - jak grusze - na owocobranie.

Pod ramię z Antonim o drewnianych nogach,
karmią ciche pola czerwienią i głodem.
Nad łąką znak krzyża uczynił gospodarz,
by zapachem siana wymodlić pogodę.

Niedługo z wdzięcznością czas dymny, jesienny
przez palce sczerstwiałe ukradkiem przesypie
pełnymi garściami, do starych spichlerzy,
paciorki różańca i ziarna pszeniczne.

Potoczą się bochny ku stopniom ołtarza,
a dzwon snem wypełni spękania na twarzach.



____________________
Glo.

[Leon Gutner]

Po lekturze powiem tylko tak - czego nie dotkniesz zamieniasz w poezję Glo .
Bo jak nie liryki - to właśnie tak napisane wiersze .

Z przyjemnością ogromną L.G.

[skaranie boskie]

Zacznę od formy.
Jest sonet. Poprawny.
A treść?
To już rzecz gustu.
Ja mam mieszane uczucia.
Z jednej strony to interesujący temat, ludzie starzy, z drugiej taki on smutny.
Jeśli przyjąć, że zaczęłaś w miarę optymistycznie, że pomimo trudu, który powoduje "schylenie od zawsze", dałaś nadzieję "owocobrania". Potem zaczęły się schody w dół - "pod ramię" ze świątkiem, czy też żebrakiem, głodni i czerwoni (i tu nie wiem - z wysiłku, czy z przekonań), patrzą na księżą oborę. Jakbym słyszał średniowieczne "módl się i pracuj".
Tylko po co, skoro efekty trudu "potoczą się ku stopniom ołtarza", a twarze i tak "dzwon snem" wyprostuje?
Samo życie...

[anastazja]

Potoczą się bochny ku stopniom ołtarza,
a dzwon snem wypełni spękania na twarzach.

Piękny obrazek rolnika o spękanej twarzy. O trudzie pracy na roli, zanim zapachnie chlebem.
Bardzo dla mnie - tylko czytać i rozmyślać i czytać.

Pozdrawiam Glo.

[Ewa Włodek]

cóż, smutno, coś przemija, a konkretnie - jakiś etap rozwoju społeczeństw...

poczytałam z przyjemnością
pozdrawiam ciepło...
Ewa