Martwa natura.

[Stepanian]

Pusta szklanka na stole, popielniczka z petami
(jeszcze ciepłe, ze szminką na kremowym ustniku).

Susz w wazonie i udko na talerzu opodal.
Radio stare przeboje sączy z ciemnych głośników

ponad hałas ulicy. Plamki krwi porzucone
psują biel falujących w oku okna firanek.

Karton mleka na blacie, za to kawa na ziemi.
Przy blond głowie, we włosach rozsypana czerń ziaren.

Drzwi otwarte nieznacznie, klamka chyli się jeszcze.
W progu płaszcz, dżins i półbut. Pastowany, że podziw.

Światło bawi się cieniem, choć dzień jeszcze jest młody,
jakby wciąż się dziwiło,
chciało krzyczeć - wychodzi!

[anastazja]

Światło bawi się cieniem
choć dzień jeszcze jest młody,
jakby wciąż się dziwiło,
chciało krzyczeć - wychodzi!

oba wiersze są dobre, ale skłaniam się do pierwszej wersji. Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Świetny nastrój temat i wykonanie . Skłaniam się jak i Ana ku pierwszej wersji .
Z ogromną przyjemnością Step .
Świetnie to wszystko dotyka tworzy obraz w wyobraźni i przemawia .
Moja to poetyka ulubiona.

Z podziwem L.G.

[Stepanian]

skłaniam się do pierwszej wersji

Skłaniam się jak i Ana ku pierwszej wersji

A ja się zatem skłaniam nisko.
W imieniu ofiary i swoim.

[Ewa Włodek]

a mnie się, Step, podoba druga wersja. I czy nie spróbowałbyś - skoro eksperymentujesz w tym wierszem - zapisać do dłuższą frazą? Nie jesteś ciekaw efektu?

z serdecznością...
Ewa