z tęsknoty

[EdwardSkwarcan]

lęk z onieśmieleniem w półmroku świątyni
w tej ciszy odnajduję serca moich bliskich
jak bumerang wspomnienia z dzieciństwa kołyski
kiedym w ramionach matki pierwszy krok uczynił

wróciłem by pozbierać rozproszone myśli
do opoki praojców perły wszystkich świętych
co oparła się burzom przez wieków odmęty
kojąc łzy tych co byli i na wieczność wyszli

tu sepleniąc szeptałem pierwsze słowa wierzę
na kolanach raczkując do cudownej Matki
dźwigałem próśb tysiące niosąc setki zwierzeń

z nadzieją gdy w tęsknocie smutek oczy zaszklił
przyniosłem swe upadki i troski w ofierze
Panie wspomnij mą słabość kiedy dzień ostatni

[em_]

Bardzo ładny wiersz,
z duszą

[bartosia]

Ed,
Wiersz wzruszajacy i prawdziwy.
Bardzo mi przypadl do serca.

[Leon Gutner]

Lekko poza poetyką Leona ale robi pozytywne wrażenie .

Z uszanowaniem L.G.