Duszatyńskie

[coobus]

 
Może to ciągle lato, a może dogasanie,
napełnia dwa talerze wieczornym gwiazdograniem.
Sfrunęło, zakręciło, przeciekło wśród gałęzi,
zerwało pęta duszy, co ciągle na uwięzi.
 
Może to tylko lato, a może jego cienie
zabrane spod Chryszczatej, na krótkie ocalenie.
A może też na wieczne, za jego przecież mocą,
przebiły się przez serce, spłynęły złotą rosą.
 
Może to jeszcze lato, z tym swoim dziwnym wiatrem,
strząsnęło kurz z zasłony na stare fotografie,
na których tamta wolność – nieważne, czy prawdziwa -
na duszatyńskie lustra wieczornym słońcem spływa.
 

[Leon Gutner]

I w taki oto sposób - nieważne czy wirtualnie czy nie - odwiedziłem Duszatyńskie jeziora i osuwiska .
I zachwyciłem się nimi jako i wierszem .

Cudne i to i to .

Z uszanowaniem L.G.

[coobus]

Cudne i to i to .

Duszatyńskie cudne. Dlatego będę tam wracał, koniecznie jesienią. Bursztynową. Ale i latem jest cudownie. Gdy przeczytałem motto wakacyjnego konkursu, pomyślałem właśnie o tym miejscu. To nie poezja, raczej wiersz, ale takie były oczekiwania.
Dzięki, Leo.