Świat realny, świat nienazwany

[Gloinnen]

Miejsce, czas – bez znaczenia. Twarz także nieznana.
W przedwieczornym powietrzu mrok barwy skradł słowom.
Cienka nitka się snuje od dłoni do światła,
za zasnuty gorączką, cyfrowy widnokrąg.

Nie wiem dokąd ten promień prowadzi przewrotnie
przez vacuum horrendum, przez półsen, przez jesień.
Czyja myśl mnie przyzywa, na które manowce?
Jaki ferwor chce wzniecić i jakie nadzieje?

Czy się kiedyś spotkamy, by z oczu wyczytać
niezadane pytania, zmilczany niepokój,
chociaż czułość drży jeszcze na końcu języka,
a skulone uśmiechy śpią w ciszy kokonów?

Chłód po szyi przemyka. Już nic się nie zmieni.
Zima ścieżki zamiecie.

Wypuszczam nić z ręki.



____________________
Glo.

[skaranie boskie]

Znowu angielski sonet.
Widać lubisz tę formę, a i ona Ciebie takoż.
Wiersz do zadumy, refleksyjny i pełen niepokoju zarazem.
Mnie się spodobał.

[Leon Gutner]

Co co pisać Glo ?
Że znów świetnie cudnie i pięknie ułożone strofy ?
Że jesteś świetna w takich formach i klimatach ?
Że wszystko to grzmi płynie dotyka ?

Piszę więc bo tak jest .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

to taki nowy-nie nowy rodzaj niepokoju i refleksji: świat realny spleciony ze światem wirtualnym, ich wzajemne przenikanie się, i w pewnym momencie zastanowienie, co jest jeszcze realne, a co już nienazwane? Jest w wierszu ten rodzaj szczególnego nastroju, kiedy to człowiek pozornie jest z drugim człowiekiem, a w rzeczywistości jest sam ze sobą.
Oto jak na naszych oczach powstaje nowa rzeczywistość, nowa, szczególna jakość, i to, co się z nią wiąże. Poczytałam Cię w zadumie, Glo...

uśmiechy posyłam...
Ewa