barkarola

[Miladora]

grudniowy księżyc ma twarz pełną chłodu
przymyka oczy gdy płynie nad miastem
w lukarnach zbiera drobną przędzę mrozu
by utkać pastel

czasem się wspina jak złodziej po rynnie
żeby zawisnąć kroplą światła w szybach
a czasem tylko przelotnie w nich mignie
i znów odpływa

grudniową ciszą sieje srebrne łuski
stapia się z czernią nikłym światłodrżeniem
w kapsule nieba czuwa niczym puszczyk
lustrując ziemię

wędrowny minstrel o zamglonych rysach
nocny włóczęga odwieczny niesennik
mistrz perłocieni i świetlistych glissand
grudniowy księżyc

[skaranie boskie]

Jak na barkarolę przystało, jest lirycznie i jest o księżycu.
I w ogóle jest fajnie, szczególnie z tą strofą saficką.
Lubię takie klimaty.

[coobus]

Grudniowy księżyc... Znów pisałaś nocą patrząc w okno. Fotogeniczny ten zrogalały robal, pewnie i nieco zarozumiały, jak każdy uwodziciel. Płynne, ładne strofy. Czytam akurat w nocy, zerkam przez szybę. Co z tego, że już nie grudniowy...

[Nalka31]

Złodziej, uwodziciel, włóczęga. Ciekawe ile jeszcze mu nadasz imion, temu tam lśniącemu srebrzyście. I jak tu go nie lubić, skoro sama strofami kusisz i się nad nim zachwycasz.

Pozdrowionka.

[Leon Gutner]

Saficką ... bajecznie.
O księżycu w światłocieniach i na Milową nutę .

Leo z rozkoszą .

Uszanowanie L.G.

[Miladora]

Lubię takie klimaty.

No to zasnę spokojna, Skarańku.

Znów pisałaś nocą patrząc w okno

Faktycznie, Coobusku - nocą.
Bo wtedy przychodzą najlepsze pomysły.

Ciekawe ile jeszcze mu nadasz imion

Sama się nad tym zastanawiam, Nalcia.

Leo z rozkoszą .

Z rozkoszą to słyszę, Leonku.

Kochani - ślicznie dziękuję za odwiedzenie grudniowego księżyca.

Serdeczności.