chwilowe migotanie szczęścia

[Pier]

z tobą mi szczęście nie po drodze
i jeszcze bardziej nie do twarzy
wciąż jestem jak bez łupu złodziej
i jak ocean bez żeglarzy

jak łby dmuchawców roztargnione
próbują wiatrom się zaprzedać
i choć mieszkają w nieboskłonie
przecież nie siegną nigdy nieba

jak radość wróbli szczerozłota
gdy tańczą w piasku lub w kałuży
potrafi szczęściem zamigotać
lecz nie zostanie tu na dłużej

więc co ma być niech się nie stanie
abym nie musiał nic odczyniać
świętym spokojem nienagannie
będę żeglował po pustyniach

[skaranie boskie]

Peel zarzeka się, nie chce przyjąć szczęścia w obawie konieczności "odczyniania".
To taka asekuracyjna postawa, niemal niegodna poezji, a przecież...
Jeśli wczytamy się w treść, możemy dostrzec, że wszystko jeno połowiczne jest, że niby dobre, a jednak...
Chyba w tym sedno postawy onego Peela.
On twierdzi, że jego szklanka jest do połowy pusta.
Jeśli mógłbym coś radzić, to wypróżnienie jej do końca, może okulary zmienią wtedy barwę na różową? Wszystko zależy od tego, czym była wypełniona, zanim ją ktoś do połowy wypróżnił.

[Pier]

pogadam o tym z peelem:)

[coobus]

Oryginalne powiedzenie: co ma być niech się nie stanie. Na przekór potocznej wersji, tej ugodowej. To chyba raczej szczęściu nie po drodze z Peelem. A on troszkę z tego powodu rozgoryczony.
Wiersz ładnie się czyta. Za sukcesy, autorze

[Leon Gutner]

Leona nie dziwi rozgoryczony Peel w wierszu . Gdzie ma goryczeć jak nie w wierszach .
Tu jest dla niego najlepsze miejsce.

..." raz szczęście jest a potem cześć znów mówisz tylko pas ... " pisał poeta .
To ładnie złożony wiersz w klimacie który lubię i na temat który leży w kręgu moich ulubionych .

Z przyjemnością L.G.

[Miladora]

Rzeczywiście - chwilowe migotanie szczęścia, Pier.
Ale może jednak lepiej coś przeżyć, niż nie przeżywać niczego?

lecz nie zostanie tu na dłużej

Rozważ zamianę "tu" na "już".

Miłego

[anastazja]

Co ma być, to i będzie...coś w ten deseń przypomniała mi się piosenka. Ładnie płynie Twój wiersz Pier.

[Henryk VIII]

Witaj,
bardzo przemawiają do mnie obrazy z Twego wiersza, piszesz:" wciąż jestem jak bez łupu złodziej
i jak ocean bez żeglarzy

jak łby dmuchawców roztargnione
próbują wiatrom się zaprzedać
i choć mieszkają w nieboskłonie
przecież nie siegną nigdy nieba" - plastyczne, aż prawie dotykalne.
Żeglowanie po pustyniach - mroczny akcent.