Ufam ci jak miastu

[Gloinnen]

Miasto spływa po szyi smużeniem neonów,
autobusy rozwożą wśród gwarnych arterii
setki twarzy wpatrzonych w wieczorny niepokój.
Na dnie spojrzeń – zgrzyt, pośpiech; drżą z chłodu oddechy.

Szukam wciąż jednych oczu o szarej godzinie;
coraz więcej i więcej możliwych połączeń.
Kiedy trasy się plączą, przystanki i linie
- cień przywiera do cienia, odbiciem na oknie.

Mimochodem dotknęły się w tłumie – dwa ciepła,
lecz je nagle rozdzielił przewrotny przypadek.
Bliskość – znowu na niby, a światło wycieka
z witryn zgiełkiem opitych, nabrzmiałych od znaczeń.

Pozwól – choć wspólne słowa nas piszą donikąd -
- wtulić się w twoje imię zdziczałą słodyczą.



____________________
Glo.

[skaranie boskie]

Fajny tytuł
A wiersz?
Jest, jak to wieczorne miasto, pełne niespodzianek i twarzy, oświetlone neonami i światłami aut.
Naprawdę mi się podoba takie spojrzenie na miasto nabrzmiałe od znaczeń.
A puenta - cymesik!
W ogóle to mi się przypomniała bardzo stara piosenka, gdy to czytałem.

https://www.youtube.com/watch?v=nPEwnFlKZOw

[Qń Który Pisze]

oddycham ciemnym miastem
w arteriach donikąd
jak rachityczny cień
czerwonej pożogi

dopalam ostatnie
latarnie znajomych ulic
ukrzyżowana
pod mostem nadziei
nieskazitelna poganka
dla ciebie Panie
a postrzępione słowa
spadają prosto
w wyschnięte usta
mojej rzeki
gdzie topię włosy
milczącą marzanną
i czekam aż zadrży ziemia
pod koniem Jaryły


https://www.youtube.com/watch?v=9WgKGfllKdY

[Leon Gutner]

Genialny wiersz .
Genialny klimat jego ujęcie prowadzenie myśli zapisanie .
A końcówka wyrywa z butów.
Wspólne słowa nas piszą donikąd - długo zostaną w Leonie .

Z pełnym uznaniem i podziwem L.G.

[lczerwosz]

Czy miastu można ufać. Tytuł kojarzy mi się z trzecią szyną w metrze. Na pewno zabije.
Ale miasto?
Niekoniecznie. Dla ludzi przyzwyczajonych do blokowiska, ta dżungla nie jest tak niebezpieczna.

Ale wiersz nie wchodzi na tematy śmierci w wielkim mieście. Ani seksu.
Ale ma jedną cechę i drugą, co się z nią łączy: mnogość i anonimowość. Ile razy zobaczyć można ludzi, gdy zachowują się, jakby byli zupełnie sami, bez dopuszczania myśli, że ktoś ich rozpozna a nawet skompromituje.
A mimo wszystko przypadki sprawiają, że spotykamy znajomych, nawet z dawnych lat. Lub ich cienie.

[Ewa Włodek]

miasto - miejsce, gdzie jest pełno ludzi, a każdy z nich - jest sam. i to jest w Twoim wierszu, Glo! Rozpaczliwie jest! Szczególnie tu:

- cień przywiera do cienia, odbiciem na oknie.

z wielka przyjemnością poczytałam...
z uśmiechem...
Ewa

[nienażarty]

wiersz bez zastrzeżeń - super
tytuł trochę trywializuje - miastu nie można ufać
ale "wtulić się w twoje imię zdziczałą słodyczą" tak i nie tylko imię

pozdrawiam