POWRACASZ

[coobus]

 
Jasną przywracam cię po latach.
Z białym gołębiem na ramieniu,
w tańcu motylim.
W wiecznej niewoli tamtej chwili,
broniącą się przed wybarwieniem,
podobną kwiatom.
 
Gładką zamykam w myślach głodnych,
znaczoną grzechem zaniechania
nieprzedawnionym.
Naginającą drzew korony,
by móc naiwnie się odkłaniać
ptakom przelotnym.
 
Zwiewną rozbieram w snach różowych.
Ciepłą, wilgotną, zanurzoną
w trawach soczystych.
Przemycającą mowę zmysłów,
w spojrzeniach i przymkniętych stronach
cichej rozmowy.

[Henryk VIII]

Witaj,
piszesz: "Naginającą drzew korony,
by móc naiwnie się odkłaniać
ptakom przelotnym.'
Odkłaniania to odpominania - tego , co musi ulec upartym zegarom świata. Nieuchronność mijania i nasza wiedza o tym. A jednak powracamy...
Piękny wiersz!
Ukłony
H8

[Leon Gutner]

Nigdy do Leona od tak po prostu nie powracasz .
Zawsze " nadciągasz " i dotykasz.
I dotyk ten pozostaje na długo .

Lirycznie, erotycznie, romantycznie .
Piękna jest twoja poetyka Coobi.

Z nieustającym uznaniem L.G.

[anastazja]

Przemycającą mowę zmysłów,
w spojrzeniach i przymkniętych stronach
cichej rozmowy.

Ech, Coobi

[nienażarty]

zwłaszcza ostatnia strofa - super

pozdrawiam

[iTuiTam]

...
W wiecznej niewoli tamtej chwili,
broniącą się przed wybarwieniem,
podobną kwiatom.
...
Przemycającą mowę zmysłów,
w spojrzeniach i przymkniętych stronach
cichej rozmowy.

"W wiecznej niewoli tamtej chwili" - można uznać za cały wiersz.

[coobus]

Tym białym gołębiem na ramieniu chyba przedobrzyłem. Niech tam... Czasami myśli błądzą tak jakoś, w tańcu motylim, czasami spadają kamieniem. Mam w pamięci taniec na scenie koreańskiej tancerki, gdzie biały gołąb tańczył tuż nad nią, równolegle, pod koniec osiadł na ramieniu, robiło to wrażenie, ale to nie o niej. Tylko może jakiś okruch tego wspomnienia.
Dziękuję komentującym