***(Już wieczór... )

[ble]

Już wieczór wchodzi miękko w szarawą rezedę,
zatrzymuje mnie w miejscu, gdzie pozostać miałam
na dłużej. Czekam chwilę, ktoś światła zapala
w ceglanym domu z gankiem. Zapukam i wejdę.

Muszę pukać, bo w środku klucze zostawiłam.
Zdarzył się dzień wrócony. Klomb znacząco krągły
zamknął przestrzeń do wewnątrz. Ciepły był i dobry
zapach życia pod piecem. Lecz krzywa sprężyna

świadczyła o rozkładzie rozdzierając fotel
― znak nie dość rozpoznany, przykryty poduszką.
Bywało, spałam na nim, wiązałam sen wstążką
dziewczęcą blado lila. Co się stało potem?

Razem ze mną w pociągu żółw morski i węgorz
z misją złożenia jajek, w zgodzie na powtórność
przy domykaniu koła. Jeszcze raz się ugną
pod zapisem natury, tak jak ja. Dlaczego?

Dlaczego wracam ciągle do tego samego
wzoru na dom i drogę?

[Ewa Włodek]

Wraz ze mną w pociągu żółw morski i węgorz

Olu, a nie: "Razem ze mną w pociągu żółw morski i węgorz"?

uśmiechy, uśmiechy...
Ewa

[ble]

O, mądra kobieto Oczywiście, masz rację. Jesteś nieoceniona

[Leon Gutner]

Ach te formy .
Leonowi się wydaje czytając że patrzy na jakiś obraz .
W istocie - tak właśnie jest .

Z przyjemnością L.G.

[skaranie boskie]

No i zauroczyłaś.
Klimatyczny wiersz (nie mylić klimatu z klimakterium, proszę).
A pomylić można, bo treść wydaje się taka schyłkowa, taka dojrzała i zarazem tęskniąca za czymś, na co czekało się całe życie, nie zauważając nawet, że mijało. Jak dla mnie, super wiersz.

[ble]

Bardzo się cieszę, że trafia. Dziękuję Panom serdecznie