Natura wspomnień

[Bonsai(Tomasz Socha)]

Za mną piętrzą się
lasy mych wspomnień.
Blaski i cienie...
calutkie życie.

Jasne polany,
mroczne moczary,
proste ścieżynki
i labirynty.

Wciąż żywe słońce
lub wieczne noce.
Miejsca bezpieczne...
no i te groźne.

Źródła choroby,
co wyzdrowiały,
wody lecznicze,
przez czas zatrute.

Natura wspomnień
z tego słynie,
że bywa słońce,
bywają burze.

[skaranie boskie]

Zacznę od pytania.
Gdzie tu jest tradycyjna forma i gdzie są rymy?
Wiersz nie jest zły, choć mam zastrzeżenia do jego konstrukcji.
Już w pierwszym wersie udziwniasz rytmikę pisząc:

piętrzą się

podczas, gdy w rytmikę wiersza doskonale wpisuje się forma "się piętrzą".
Musisz wiedzieć, że zaimki zwrotne z "się" użytym po czasowniku są ewidentnym rusycyzmem. Nasz język preferuje formę odwrotną, najlepiej z użyciem kilku słów oddzielających wspomniane "się" od czasownika. Wyjątek stanowi bezokolicznik.
Stąd lepiej brzmi w polskim zdanie " najchętniej bym się teraz dokładnie i nieodwracalnie upił", niż "najchętniej bym teraz dokładnie i nieodwracalnie upił się".
To zupełnie tak, jak z twoim "za mną piętrzą się lasy(...)".

calutkie życie.

Dlaczego calutkie?
Czy zdrobnienie ma zaświadczać, że było ono wyjątkowo krótkie? Takie "małe żytko"?
Dlaczego mówiąc o butach nie powiesz "mam calutkie buty", tylko "mam całe buty"? A skoro mam być dokładniejszy i odnieść się do czasu, to przytoczę przykład podróży.
Zazwyczaj mówimy: "całą drogę się nudziłem", ale już dla odmiany "calutką podróż przespałem"? Wiem, że to jest swego rodzaju wzmocnienie wypowiedzi, moim zdaniem jednak niczym nieuzasadnione.
Czy mam kontynuować?

[Leon Gutner]

Kłopotliwe będzie Leonowi zakwalifikować ten wiersz do rymowanych .
Oprócz się na końcu i no na początku całość treści brzmi nawet interesująco .

Z uszanowaniem L.G.