spóźniony raj

[EdwardSkwarcan]

sad już się zazielenił maj wabi na kocyk
dołem złoto się ścieli wszechobecnych mleczy
oczy chciałyby jeszcze romantyzm wyleczyć
przyciąga je ławeczka marzeń gwiezdnych nocy

stęskniona myśl ucieka do snów niespełnionych
dzisiaj jakby smutniejszy ten wiosenny przepych
oczy błądząc daremnie wciąż chciałyby grzeszyć
serce rozpamiętuje słysząc gwar miłosny

jabłonie urodziwe niczym panny młode
nadobną biel przywdziały kuszące czereśnie
uwijają się pszczoły zapachniało miodem

wszędobylski rozrabiacz wiatr tęsknoty niesie
owiewając muślinem oczarował wiosnę
lecz czas staruszek szepce pociesz swoją jesień

[skaranie boskie]

Romantycznie...
Może to nie są stepy akermańskie, ale tys piknie.

[EdwardSkwarcan]

Do Adama choć był bratem zodiakalnym nie dorosłem heh
Dziękuję za słowne pocieszenie

[coobus]

stęskniona myśl ucieka do snów niespełnionych

Spóźniony raj, czyli w tym wypadku powrót wiosny jesienią. Tak to czytam. A więc może nie do końca spóźniony? Może te powroty stają się rutyną...
Wiersz majowy, na czasie. I zasługuje na

[Leon Gutner]

Romantyzm jest nieuleczalny Ed .
I czasami to śmiertelna choroba a czasami można z tym jakoś żyć przy pomocy rożnych środków dostępnych dla ludzkości .
Tak czy inaczej - mnie na ten kocyk zwabiłeś .

Z uszanowaniem L.G.

[EdwardSkwarcan]

Dziękuję za czytanie moich wypocin heh

[Podróżniczka]

"sad już się zazielenił maj wabi na kocyk
...czas staruszek szepce pociesz swoją jesień"

odmawiać chyba nie wypada (takie żartobliwe skojarzenie)