biel

[jabberwocky]

Spotykamy się zawsze w biegu
i tak zachłannie, tak żarliwie
jak dwoje zwierząt w białym śniegu,
Równie jak one niecierpliwie.

Śnieg nam zastąpi biała pościel
w zimnym pokoju jak w Arktyce.
Grzeszymy razem w Wielkim Poście
ale nie wstydzę się lecz szczycę.

Bluźniercze bowiem jest wyzwanie
które rzucamy tak bez trwogi.
Będzie nam pewnie zapisane
gdy wtulę twarz między twe nogi.

Obejmij mnie, nie myśl o grzechu
bo czasu mamy tak niewiele,
zawsze kochamy się w pośpiechu
i ciało blisko jest przy ciele.

Liczą się tylko takie chwile,
to one dla nas są bezcenne,
losy splątały się zawile
i noce dręczą nas bezsenne.

Tutaj jesteśmy całkiem sami
w białej pościeli jak na śniegu
i zimny sufit jest nad nami
kiedy się tak kochamy w biegu.

Jak zagubieni gdzieś wędrowcy
w bezkresnej pustce zimnej bieli,
jak dwoje ludzi, kiedyś obcy
dziś spotykamy się w pościeli.

Wędrówka nasza nie ma końca,
a wokół tylko biała pustka.
Czekamy tak na promień słońca
gdy nasze się spotkają usta.

[Leon Gutner]

Ty już wiesz Jabb

Z uszanowaniem L.G.

[pallas]

gty wtulę twarz między twe nogi.

Masz tu błąd powinno być gdy. Chyba, że to tak miało być.
Biel piękna jest. Zimna bywa. Oznacza ona cnotę.
A wiersz o czym o grzechu.
Taki prosty jest grzech lecz trudno w cnocie żyć.