Jak wino

[olcha]

Jak czerwone wino spłynąłeś po mych ustach
Choć chciałoby się dolać, butelka już pusta
Dotykam szkła w nadziei na cud
Lecz mój trunek smakuje inna już
Kielich do góry dnem ustawiony
Nie posmakuje innego wina, nieujarzmiony
Pewnej nocy toast wzniosłeś, miłosnych słów strumień powstał
Otwarłam więc butelkę...korek pozostał...

[skaranie boskie]

To, co czytałem przed chwilą, skomentowałem w trakcie czytania i lepiej nie pytaj, jakimi słowami.
A jeśli mam pisać do rzeczy, to powiem, że napisałaś rymowankę. Nawet nie rymowankę, bo te odznaczają się płynnym rytmem. To, co przeczytałem to zlepek wersów, nijak mający się do tradycyjnych form rymowanych. W ośmiu wersach, jeden rym można uznać za sensowny, choć nierewelacyjny: cud - już i akurat ten wyłamuje się z konwencji rymowania całego utworu, jest bowiem rymem męskim.
Rytmiki żadnej. Pozostaje treść.
I tu warto się zatrzymać.
Nie po to jednak, by pochwalić, ale żeby przypomnieć sobie młode lata, kiedy to wpisywało się do przeróżnych sztambuchów wierszyki o tyleż wysokich walorach literackich, co emocjonalnych, np.:

na górze róże
na dole fiołki
a my się kochamy
jak dwa misie w kisiel

Zwyczajnie banał.

Choćbym chciał, nie mogę napisać ani jednego pozytywnego zdania o tym utworze.
Nawet eleganckie wyśrodkowanie nie nadało mu żadnej wartości.

[lczerwosz]

jak rozpusta to rozpusta
choć muśnijmy sobie usta

[Leon Gutner]

Ech oby jak najmniej takich przykładów .
Bo to jawny i jasny przykład tego jak nie powinno się pisać wierszy rymowanych.
Zamiast butelki pełnej zawartości poetycznej wyszedł korek .

Ale proszę rad posłuchać i próbować dalej .
Niechże ten potencjał liryczny znajdzie swoją drogę .

Z uszanowaniem L.G.

[Mirek]

Otwarłam więc butelkę...korek pozostał...

zęby już nie te więc kupiłem sobie korkociąg