szept

[skaranie boskie]

Szept

Głęboki wąwóz porósł zielenią,
między drzewami śpi cisza złudna
i tylko w dole cienie się lenią,
niedopieszczone skwarem południa.

Ścieżka się wije skalnym uskokiem,
jakby po schodach ruchomych biegła -
tu się odbija o strome zbocze,
by chwilę potem łąki dosięgnąć.

Jeszcze dwa stopnie, jeszcze dolinka
przez kilka kroków orzeźwia chłodem;
potem znienacka wśród krzaków znika -
na koniec wpada w spienioną wodę.

Taką to drogą, zda się, na przełaj -
wynalezioną pośród widoków -
wędrował stary człowiek onegdaj;
chciał znaleźć piękno i święty spokój.

Czy znalazł? Nie wiem, ale to pewne,
że szedł i patrzył na krętą ścieżkę,
na góry, potok, na cienie zwiewne,
a one cicho szeptały wiersze.



Airolo (IT)
8 lipiec 2015


skaranie boskie

[pallas]

Czy potrafimy słuchać? Tylko wtedy powstają największe dzieła.
Tam są słowa gdzie przyroda. Ona prawdą, którą odkrywamy. Różnymi zmysłami.
Starość ma w sobie mądrość, wie więcej niż się może zdawać.
Tak trudno odnaleźć siebie w tym świecie.
A wystarczy się zatrzymać i ...

[Alga]

Tak.
takie zwyczajne zachwycenie chwilą

Pozdrawiam

[Lucile]

Dobry wieczór skaranie,

tak niegdyś - dawno temu, spokojnie, "śpiewnie", niespiesznie rozkoszując się każdym kolejnym wersem - odbierałam wiersze dziewiętnastowiecznych klasyków.
Czytając Twój wiersz, odnalazłam tamten klimat, nastrój oraz pierwsze zauroczenia młodości - chociaż, to nie ona jest bohaterem tego bardzo udanego wiersza.
Dziękuję - i znowu poezja spełniła swoją funkcję - wzruszenia i refleksji

pozdrawiam
Lu cile

[Liliana]

pięknie szepnąłeś, Skaranie-Ty-M oje

[Leon Gutner]

O tak Małpko .
Bez żadnego smarowania - szepczesz mi wiersze albo wierszem od dawna .
Cóż mam rzec - szeptaj mi - szepcz jeszcze

Z uznaniem L.G.

[skaranie boskie]

Bardzo dziękuję za dostrzeżenie wiersza.
I bardzo przepraszam, że nie daję rady poudzielać się komentatorsko, jednak - pod nieobecność Gloinnen - nawał pracy administracyjnej ogranicza moje możliwości czasowe.
Mam nadzieję niebawem wrócić do pracy komentotwórczej.
Tymczasem mogę tylko wyrazić odautorską wdzięczność za dobre przyjęcie tekstu.

[Gajka]

Lubię takie wiersze, a ta fraza mnie zauroczyła ... i tylko w dole cienie się lenią,
niedopieszczone skwarem południa...


Pozdrawiam

[Ewa Włodek]

a wiesz, że do zadumania? I obraz masz, i refleksję. Ta droga - to jak metafora naszego, ludzkiego życia, losu, i tak dalej...

moc serdecznego do Ciebie...
Ewa

[skaranie boskie]

Gajko, Ewo!
Dziękuję Wam, jak nie wiem co.
Bardzo się cieszę, że zauroczyło i zadumało.