Zniewolona wirtualnie

[Gajka]

o brzasku w ciszy odkrywam łąkę
rzeźbię ślad stopy w jagnięcym runie
jedwabiem spływa poranna nuta
i wody strumień

potem wypełniam wnętrzności chemią
przepijam haustem snów z byle rzeki
zmęczenie co dzień przelicza żebra
raniąc uśmiechy

siadam spokojnie przed monitorem
dopasowując rękę do trupa
on taki miękki i aksamitny
nic nie zakłóca

sprytnie zamykam siebie w kapsule
otwieram własne magiczne niebo
i w przezroczystym apartamencie
dopieszczam ego

tu o ratunku nie ma już mowy
pewna granica musi być znana
gdy przeholujesz cóż ci zostanie
nic - biała plama

[pallas]

Zniewolenie wirtualne może spotkać każdego.
Tam tworzymy coś co ma imitować nasze otoczenie.
Wyobraźnia też jest pewnym wirem, w którym można trwać bez pamięci.
A potem trupy. Nic sobie peel nie robi z tego jeżeli nie wtrącają się do jego rzeczywistości.
Wyobraźnia doprowadza czasem, do tego, że myślimy jacy my to nie jesteśmy.
Może nawet za nic mamy ludzi.
Przeholować można ze wszystkim, ale i jego brak lub niedomiar sprowadza nieszczęścia.
Jak już mówili starożytni trzeba znaleźć złoty środek, byśmy nie zapomnieli.
Cały wiersz płynie. Nie wiem, ale pewne źle widzę, że są tu kolokwializmy co tylko dodaje smaku.
Oczywiście ja bym tu wprowadził interpunkcję, ale bez nich jakoś też przeżyje.

Tytan

[Leon Gutner]

Ładnie rozpieszczone Ego

Leo z przyjemnością .

Ukłony L.G.

[Halina S]

O to, to właśnie! Niezwykle trafne obserwacje.
na plus - treść

[Podróżniczka]

Dobre spostrzeżenia, celne strofy

[Gajka]

LEO, HALINKA, PODRÓŻNICZKA - bardzo dziękuję za komentarze

Pallas, proszę wskaż kolokwializmy