Słuchaj, tu mówią drzwi

[eka]

Wracam i wracam... wyszedł Ci ten wiersz niesamowicie.

eka Przyznam, ze ostateczny ksztalt wiersza, to efekt pracy "zespołowej" opartej na moim szkicu

Nieważne, grunt że daje mi wciąż mocnego kopa.
To dziękuję Zespołowi.

[skaranie boskie]

Kiedy w dżdżu opadniemy dymu destylatem,
nasz duch strawą zasili nowe drzewostany.

Chciałoby się krzyczeć: Precz z drewnianymi drzwiami!
Problem tylko z czego je robić. Zawsze ktoś, lub coś trzeba będzie uśmiercić, zniszczyć, zapomnieć.
Wielowymiarowość symbolu drzwi jest chyba nieskończona. Cieszę się, że mamy (zespół) swój udział w powstaniu tego wiersza. Wystarczyło ogłosić maleńki konkursik. Taka cegiełka, taki pyłek, a przecież, jak kamień węgielny.
Brawo, Bartosiu.