Epitafium dla Adama

[tabakiera]

Co mądrego uczyniłeś, mój Adamie?
Ponoć wieści czasem kłamią, ta nie kłamie.
Kupiłam ostatnią różę,
zobaczyłam, że na górze
siedzisz cicho, mrugasz okiem
nieprzerwanie.

Powtarzałam tysiąc razy, bądź ostrożny
i nie sięgaj do miłości, co poniosły
na obłoki, tam wygodnie,
lecz ty wskakuj w nowe spodnie,
dziel się karmą, chociaż jesteś
zawsze głodny.

Nie pij dużo, to przeszkadza
się upajać,
byłeś chłopem, choć ściemniałeś,
że bez jaja.
Gdy ujrzałeś ostrze kosy,
miałeś drzeć się wniebogłosy,
chciałam słyszeć i obronić,
tylko zaraz.


Dzisiaj mogę to powiedzieć, niesurowo,
złotem twoje, gównem było moje słowo.
Tyś ostatnim romantykiem,
zagłuszanym niemym krzykiem.

Anioł serce ci ostudzi
- nie dla ludzi.

[nienażarty]

przecież żyjesz wciąż przychodzisz we wspomnieniach
jesteś przy mnie choć naprawdę Ciebie nie ma
teraz ciszę uczyniłeś
bardzo bliską
chociaż w ścianach pozostały Twoje słowa
w rzeczach gesty i uśmiechy żeś pochował
więc pomagam jak potrafię
Ci modlitwą

[alchemik]

Takich wierszy się nie interpretuje. One po prostu istnieją jako pamięć, dając pozory życia
tym co odeszli.
Widać, że osobiste jest to epitafium.
Ale nawet tu, mogę zaobserwować, Twoją oszczędność słowa i dwuznaczności
ukryte w tekście, Dorotko.

Pozdrawiam

Jurek

[tabakiera]

Nienażarty, Alchemiku - dzięki.

Jurku - to jeden z najdłuższych wierszy, jakie napisałam.

[Leon Gutner]

Coś w tym jest.
Przykuwa to coś swoim nastrojem .
Leo z zainteresowaniem .

Uszanowanie L.G.

[tabakiera]

Leonie, może szczerość w bólu i do bólu?

Dzięki, szczególnie też i dlatego, że tego typu teksty trudno interpretować i krytykować, bo osobisty. Często ocenia się wyżej niż zasługują albo powstrzymuje z wypowiedzią, żeby nie urazić. Wiem z autopsji.