samotna

[nienażarty]

Odkąd sięgam pamięcią zawsze przy drzwiach stała.
Secesyjne żeliwo wręcz wtopione w beton,
tworzyła z domem tajemniczą całość,
pozwalała siatkom spocząć zanim pękną.

Szczebelkami wąskimi, wpijając się w pupy,
odstraszała niesforne od nacięć bazgrołów.
Chłonęła krótkie starszyzny dysputy.
Stale jej do szczęścia brakowało stołu

Niestrudzenie pragnęła mieć dla siebie kogoś,
choć na moment zatrzymać bieg minut i godzin.
Podzielić na pół skrywaną samotność,
wewnętrznym spokojem niechby przyjaźń zrodzić.

Zapętlonych w codzienność darzyła wytchnieniem.
Wygasiła emocje gdy płonął stos zdarzeń.
Umiała wzniecić nadzieje bezcenne
pośród uwiedzionych woalem miraży.

Razem z domem odeszła w wiecznie zapomnienie.
Czy doceni ktoś dzisiaj chwil urok kojący?
Ona człowieka potrafiła zmienić,
tłumiąc niepokoje, milcząc ogrzać słońcem.

[Leon Gutner]

Jej nie zapomnę

Tu bym zamienił na : ja jej nie zapomnę . Brzmi zdecydowanie normalniej .
Poza tym z ciekawością i bardzo przyjemnie się Leonowi odczytało .

Uszanowanie L.G.