Wianki

[jabberwocky]

Patrzę na Kraków z kopca Kraka,
na race co się w niebo wznoszą,
a wśród nich jedna, jakaś taka
świeci gdy inne się rozproszą.

Ona nie gaśnie. Trwa na niebie
jakby nad miastem zawieszona
i mówię szeptem, tak do siebie,
że pewnie mnie jest przeznaczona.

Nie wiem jak długo będzie trwała
płonąc jak gwiazda pośród nocy
ale dopóki światłem pała
mój czas zapewne się nie skończy.

[eka]

Końcówka haczy, w ostatnim wersie odejście od dominującej ilości sylab w poprzednich.
A treść - niepokoi, mimo zapewnień podmiotu o niegasnącej racy.

[Leon Gutner]

Dla Leona mimo niepokoju strof to treść pełna nadziei.

Z ukłonami L.G.