Dialog z lustrem o ostatnim kwaszonym ogórku

[misza]

Wprawiony w ruch mechanizm ręki
sprawnie podnosi luby ciężar,
roniący krople, więc wychylę
kolejną dawkę haustem miękkim.
I chociaż jeszcze wciąż zwyciężam,
wiem, że to moje Termopile.

Pomarli kumple od kieliszka,
inni się skryli w mysią dziurę.
Dlatego, zawsze w złą godzinę
chandra bezczelnie mordę wciska.
Za własnym cieniem jak za murem,
niańczę nadzieję, że nie zginę.

Gdy tak samopas się zabawiam,
za oknem płonie świt lub zmierzcha
na sierści chmur gniewnego stada.
Noc idzie, czy dzień lśni na trawach?
Lustro się śmieje. To koleżka,
który zaczyna ze mną gadać.

Zielono błyska słoja walec
z jednym ogórkiem w zawiesinie,
ostatnim z ciżby kwaśnych braci.
Zanim się z krzesła na pysk zwalę,
on razem z wódką w przełyk spłynie,
bo taki jego los sobaczy.

Ale nie będzie egzekucji,
niechaj się dalej moczy. Przecież
kogoś przy sobie dziś mieć muszę,
więc ogóreczku, ze mną uśnij.
Będziemy pływać we wszechświecie,
w gwiezdnej zalewie kisząc dusze.

[Lucile]

Misza, jak prawie wszystkie Twoje wiersze (te, które znam z 8p.), nie smakują mi, jak przekiszone ogórki, ale delektuję się każdym świeżym, chrupiącym, małosolnym kęsem - chociaż akurat tu goryczki nie pożałowałeś.


Pozdrawiam
Lucile

[Leon Gutner]

Cóż powiedzieć .
Genialne w formie i treści.
Kolejna dawka Miszy zaspokaja poetyckie szlaki czytelnicze Leona .

Z uznaniem L.G.

[misza]

Dzięki.
Z pozdrowieniami od Miszy.
I ogórka, oczywiście

[skaranie boskie]

Można powiedzieć, że miło się czasem napić z kimś sympatycznym i inteligentnym. Chyba właśnie po to ludzie wymyślili lustra.
Ten wiersz, pomimo tytułu nie o lustrach jednak stanowi. To dawka nostalgii, jakiej znieść nijak się nie da w samotności. Stąd chyba akt łaski dla ostatniego ogórka, który przecież za towarzysza biesiady robić nawykły. Nawet z niemałym poświęceniem. Chylę czoła przed twoim lustrem, Miszo.

[misza]

Dzięki, Fioletowa Małpo