Skrzyżowani

[tabakiera]

Tak bardzo poraniłeś, jak cholernie piecze,
lecz obnażę raz jeszcze tętnicę przy dłoni,
znowu szarpniesz, zawarczysz, na strych mnie powleczesz,
wiem, że zawsze niechcący i ze strachu przecież.

Kiepściutki z ciebie wampir, ja zaś medium blade,
wciąż zdejmowane z krzyża, lecz uporem Boga
będę ciągle nawracać, a kiedy od szpady
drętwe ręce opadną – całą siebie podam.

Czarną jest nasza magia, wśród gratów, pajęczyn
wysysasz ze mnie wszystko, ale tętno bije.
Gdy zabraknie nam siebie, to będziemy klęczeć,
błagając o zbawienie - twoje lub niczyje.

[alchemik]

Dobrze Ci w takim wydaniu, tabakiero, Dorotko.
Znam twoje upodobania do zwięzłych, wielowymiarowych tekstów, do których jednak niewielu ma dostęp i klucz. Przez co są sczytywane tylko z powierzchni. Nieraz wydają się błahe, a są po prostu hermetyczne dla niektórych.

A i tu bawisz się słowami i znaczeniami. Choć sam wiersz ma formę i zapis niemal romantycznego trzynastozgłoskowca, to mnie nie oszukasz.

Zacznę od tytułu.
Pierwsze znaczenie to skrzyżowanie dróg.
Dróg w czasie, losów.
Drugie jest odniesieniem do cierpienia.
Wydawania na mękę, wybaczania.
Trzecie to walka. Na szpady choćby. Fair play lub nie.

Ironiczne zrozumienie napastnika, drapieżcy na wpół oswojonego, któremu podajesz dłoń, a którą on szarpie.
Ileż można oswajać? Ileż razy można dawać się pogryźć do krwi?
Wybaczanie.
Ale przecież nie to z Krzyża.
Ileż razy można wybaczać?
Skrzyżowanie szpad to walka na słowa, na argumenty, prawdy.
Ale o życie przecież.
Godne życie.

Tylko czy to warto dawać sobie upuszczać krwi?
Oddawać siebie w niepewności.
Może w swoistej uczciwości, która zakłada poświęcanie się dla zwierzaków.

Czarną jest nasza magia...
Na strychu, na poddaszu znajduje się często małe okienko z widokiem na niebo.

dach dzieli od nieba gdy w mroku poddasza
obgryzasz paznokcie do krwi do... żywego

Mnie ten twój wiersz poruszył.
Pomijając znaczenia, które odczytałem, jest ładny i bardzo dobrze napisany.

Jurek

[Leon Gutner]

Nie będę marudził .
To wiersz który bardzo mi się spodobał.

Z przyjemnością L.G.

[tabakiera]

Serdeczne dzięki.

[eka]

Błagać o niczyje zbawienie?
Jacy wredni egoiści. : D

Skrzyżowani na krzyżu, wyczuwam w tym ładnie płynącym trzynastozgłoskowcu spory ładunek autorskiej ironii, umieszczony w epitetach, przebiegu i miejscu akcji.
Uzależnienie oczyma obserwującej pragmatyczki albo przynajmniej jej logicznej części jaźni.

[tabakiera]

Dzięki, Ewo.
Raczej jeden "pępek świata", nie dwoje egoistów.
Chociaż...

[EdwardSkwarcan]

Kiepściutki z ciebie wampir, ja zaś medium blade,
wciąż zdejmowane z krzyża, lecz uporem Boga
będę ciągle nawracać, a kiedy od szpady
drętwe ręce opadną – całą siebie podam.

Odwagi
Piękny wiersz.

[skaranie boskie]

Mnie się tylko ten "kiepściutki" nie podoba.
Nie koresponduje, że się tak górnolotnie wyrażę.
Resztę rozebrali do rosołu, więc nawet tak zahermetyzowana małpa rozumie.
Niekiepski wiersz. Nawet niekiepściutki.
Wręcz przeciwnie.

[tabakiera]

Dzięki za komentarze.
Przepraszam za opóźnienie, mam problemy z czasem - za szybko biegnie.