Razem ostatnią alejką

[bartosia]

"Tam zatrzymał się Sen i by nie być dojrzanym przez Dzeusa
Wspiął się na sosnę olbrzymią, co wśród wszystkich drzew Idy
Wystrzeliła najwyżej i szczytem niebios sięgała.
Zaszył się w gęstych gałęziach i siedział ukryty bezpiecznie,
Ptaka górskiego postać o ostrym dziobie przyjąwszy -
Bogi go zowią spiżowcem, zaś kozodojem śmiertelni."
/Homer Iliada/


Razem ostatnią alejką

Gdzie rozłożystym sosnom schną ramiona
z żalu, brzoza strwożona,
motyl w świętym spokoju słodycz sączy,
lampionu płomień wątły,

ziemię gryzie milczenie. Ptak wszedł w siebie,
ani myśli o śpiewie,
choć nie dziwny mu orszak strojny kirem.
Chrzęst żwiru kłuje ciszę...

Poszybować jak lelek, życie zakuć
w wieczny sen pełen czarów.
Zanim po raz ostatni tyknie serce
oddalić się bezpiecznie...

Tu Zaślubioną cuci ołów kroków.
W dłoniach skrzynka, w niej popiół.

[Leon Gutner]

Uległem przyznaję się bez bicia .
Miałem przez chwilę ciarki na plecach a jeśli tak się dzieje to dla Leona wiersz był istotny.

Z istotną przyjemnością L.G.

[EdwardSkwarcan]

Nie wiem co powiedzieć, bo brak mi słów.
Dotykasz smutku wersami - to bardzo trudne.
Podziwiam.

[eka]

*

Ziemię gryzie milczenie. Ptak wszedł w siebie,
ani myśli o śpiewie.
Poszybować jak lelek, życie zakuć
oddalić się bezpiecznie...

cuci ołów
w dłoniach skrzynka, w niej popiół.


To wybrałam dla siebie.
Pozdrawiam.

[Liliana]

Bardzo ładny wiersz, bartosiu, choć tematyka smutna. Ciekawa forma, dobre rymy.

Pozdrawiam .

[bartosia]

Dziekuje serdecznie eka, Liliano, Ed, Leonie

Pozdrawiam

[skaranie boskie]

Tak oto można zakląć w poezję trudne, acz jakże w życiu obecne sprawy.
Bardzo dobry wiersz, Bartosiu.
Podoba mi się jego niekonwencjonalny rytm, nie pozwala bowiem odklepać wiersza, niczym jakiejś litanii, choć taka - w podobnych do opisywanej chwilach - bywa, że ciśnie się na usta.

[bartosia]

Dziękuję, Robercie

Wesołych Świąt!