Wszystko, co kocham

[Mms]

Witaj!
Ja dołączę do Przedmówców.
Odbieramy świat oczami wrażliwego serducha.Ważne,żeby nie dać się zbić z tropu.
Dedykuję Ci :


deszcz

pada - obiektywne

śmieje się czy płacze - tylko Twoje

Pozdrawiam świątecznie

[skaranie boskie]

Ty widzisz ptaki,
ja widzę wolność,
słabą, piskliwą,
ale skrzydlatą.

Rewelacyjny fragment!
Choć nikt nie wie, czy one ptaki naprawdę wolne, czy ich nie niewoli jakaś konieczność. Dla nas fakt lotu - poruszania się bez grawitacyjnych (znowu nie wiadomo, czy naprawdę) ograniczeń - od zawsze stanowił ucieleśnienie wolności, a przecież to tylko lot ptaka.
Za cały wiersz -

[anastazja]

Coz mozna wiecej, o wierszu...Jestes nie do pobicia, ale Coby, gdzie sie podziewasz?
Mnie tez malo tuaj. Ale co tam ja. Wracaj

[Sokratex]

Pięknie, choć kilka rzeczy warto dopracować.

Na przykład Poprad zawęża odbiór.
Być może jest ważny dla Autora, ale czytany z boku brzmi jak z innej bajki.
Zapewne to wiersz wzięty z jakiegoś cyklu, gdzie razem z innymi
tworzy spójną całość, więc dzielę się spostrzeżeniem tylko po jego lekturze.

Pozdrawiam.

[marta zoja]

Cobi widzę u Ciebie swoisty...Zapis przedziwnej ceremonii gór i ich wieczystą mszę poruszeń... Pozdrawiam ciepło MZ

[eka]

Coby... wracaj!

[Gruszka]

/ty widzisz ptaki
ja widzę wolność/ - w tej POEZJI dostrzegam nie tylko piękno, ale i mądrość akceptowania odmiennego postrzegania rzeczywistości / wrażliwości - relatywizm, który bardzo mi odpowiada.
Piekna POEZJA.

[coobus]

Teraz dopiero widzę, że zostawiłem wiersz i zniknąłem, nie odpowiadając na komentarze, wszystkie bardzo miłe. Sokratex pytał o to, czy to aby nie jest wiersz z jakiegoś cyklu. Nie jest.
Napisałem go na konkurs prowadzony mottem „w górach jest wszystko, co kocham” (cytat z wiersza Harasymowicza, który ma już własne życie i staje się nieśmiertelny). A później pojechałem do Piwnicznej odebrać nagrodę za ten wiersz, miałem piękny widok z okna właśnie na wspomniany Poprad. Jedna z osób komentujących powyżej też odbierała tam nagrodę (Miło Cię tam było spotkać, Henryku. I taka to historia wiersza.
Dziękuję tym, którzy przy tym wierszu uśmiechnęli się do własnych wspomnień z górskich szlaków. I pozostawili pod nim swój ślad.