Świtezianka

[jabberwocky]

Czytam Adama i poezja
wydaje mi się dziwnie bliska,
pisze o zjawach i Świteziach,
a w tle ścieżka do cnoty śliska.

Jakaś rusałka pląsa w mroku
i kusi mnie powabnym gestem,
ja zatrzymuję się wpół kroku
bo tak naiwny już nie jestem.

Cholera wie, co ona knuje
i co mnie czeka w wodnej toni,
czy ze Specnazem współpracuje?
Nie mam przy sobie żadnej broni.

Rusałka pewnie nie jest sama
i mam niejasne podejrzenie,
że czeka na mistrza Adama,
może być bardzo nieprzyjemnie.

Udaję więc, że nie dostrzegam
jak wiotką kibić gnie nad wodą,
dyskretnie po aparat sięgam
bo nic nie oprze się dowodom.

Jest bardzo ciemno, tylko zorza
oświetla nagie drzew konary,
jakieś światełko miga w łozach
i jak cholera tną komary.

Chwila niezwykle romantyczna,
za młodu lubiłem romantyzm.
Rosę, czy łzę mam na policzkach,
bo mi dokucza reumatyzm.

Postoję tutaj jeszcze chwilę,
po czym dyskretnie się oddalę
choć byłoby mi znacznie milej
gdybym tu nie przychodził wcale.

Ciągnie mnie jednak jakaś siła
co mi nad Świteź wracać każe,
skoro rusałka się zjawiła,
może i Adam się ukaże?

[Leon Gutner]

Z ciekawością dobrnąłem do ciekawego zakończenia .
Z pewnością wiersz do przyjemnego poczytania .

Uszanowanie L.G.