Droga

[Grafoman]

Droga, westchnienie. Mokry ranek.
Z kielicha kwiatu leci płomień
i podróżuje jak Cyganie;
nim zgaśnie, żegna się z taborem.

I gną się tylko, tylko drzewa...
I w niebie jezior blady rumień
przegląda się i prosi: „przebacz,
jak strumień giąć się – tak nie umiem”.

A obok bory. Czemu drżycie?
Nikt nie omiata was tam wzrokiem,
nikt szelestami; w zimie styczeń
nie zaokrągli w zaspach kocem.

Na końcu drogi, w pajęczynie
piasek z twych ust, jakby w hamaku
z przerwanych łez. I jest zaczynem
westchnień kolejnych naszych szlaków.

[szczepantrzeszcz]

Potrzeba drogi, która kończy się tak, by w kolejną wyruszyć.

Potrzeba drogi we dwoje.

To takie prozaiczne... a wiersz dobry.

[Leon Gutner]

Ładnie - ciekawie w dobrej formie z przerzutniami . Lirycznie .

Z przyjemnością L.G.

[abandon]

Mnie też się podoba

[Paweł D.]

A ten nawet mi się podoba, choć mam zastrzeżenia do tych westchnień, ale tutaj jestem je w stanie przełknąć i strawić. To tak napisałem, żeby nie było, że z automatu krytykuję wszystko co napiszesz.

[Grafoman]

Dziekuję Wam za refleksje

[elka]

Też bym chciała być takim ''grafomanem''... Piękne rymy, rytm prowadzi jak po nitce, słowami czarujesz. Super wiersz.

Pozdrawiam.elka.

[Grafoman]

elka, chyba mi schlebiasz a ja tylko opisuję, co widzę - naturalna czynność

[Nula.Mychaan]

Klimatyczny i przeczytałam z przyjemnością

[Grafoman]

Nula.Mychaan, to już nic nie poradzę