zamienione w nieżyzne połacie

[Gruszka]

przy nikim nie palę, więc nie struję dymem
z kartek, które się we mnie spopielają wolno
i spadają jak płatki. wybielają pola
pamięci trudnopalnej - niechcianej - niczyjej.

na niwie tej białości stąpam nieostrożnie;
zaciągam się śladami smaków i zapachów -
wnikają w moje płuca jak minione lato,
pełzające po skórze językami ognia,

bo przecież było słońce, gdzieś musiało płonąć -
ten popiół pod stopami pod uwagę biorąc.

[tabakiera]

Podmiot liryczny zamknięty w sobie, nie obnażający swojej słabości.
Być może w myśl idei, że należy dzielić się tym, co dobre i wzmacniające - zdrowe.
Musiał być ogień, skoro są zgliszcza i popioły.

[Gruszka]

Dziękuje, tabakiero za interpretację.
Pozdrawiam

[EdwardSkwarcan]

na niwie tej białości stąpam nieostrożnie;
zaciągam się śladami smaków i zapachów -
wnikają w moje płuca jak minione lato,
pełzające po skórze językami ognia

O czym mówi ta strofa nie muszę się wypowiadać, bo sedno wiersza jest w niej
Mogę się mylić.
Miło było.

[Leon Gutner]

Krótko ale lirycznie i pięknie .

Z uszanowaniem L.G.

[Nula.Mychaan]

Gruszeczko bardzo kunsztowne frazowanie i wiersz wlazł mi pod skórę

[Gruszka]

Dziekuję Wam za Wasze interpretacje i opinie

[Hardy]

... a z popiołów, jak feniks nowe rozkwitnie...

PS. Oprócz dwóch ostatnich wersów, nie widzę "form rymowanych". Nie wiem, czemu...

[Gruszka]

nowe rozkwitnie...

Niewykluczone

nie widzę "form rymowanych". Nie wiem, czemu...

Trochę uciekam od dokładnych, pewnie dlatego
Dziękuję Hardy