Ballada na wskroś romantyczna

[Gloinnen]

On i ona. Siwa baśń.
Temat znany już od lat;
samozapłon.

Czyjaś dłoń na mrozie drży.
Ciepłą strugą wpełza w krzyk
słone światło.

On jej ciągle mówi nie,
ona znowu traci w grze
rozmarzenia.

On odtrąca setny raz,
ona płacze – i tak trwa
noc bezsenna.

On ucieka. Gniew się szkli,
płoną zatrzaśnięte drzwi,
I co dalej?

Głupia jesteś – ona wie;
spija z okien ludzki śmiech -
wieczną karę.

Czy nastanie kiedyś czas,
by się uczył dumny pan
kochać jeszcze?

Wróci. Znajdzie stary dom,
gdzie w czerwieni tuli ją
srogi bezkres.


____________________
Glo.

[atoja]

może nie ten
i nie do tego domu
wróci

dla niej
nowy bezkres

[coobus]

na wskroś romantyczna... ciepła i sympatyczna

[Leon Gutner]

Mniam - Leo chłonie te twoje ballady jak paprotka wodę . Trochę przypomina mi to pewnego styl pewnego Plazentropa na którego trafiłem kilka lat temu .
Bajecznie to wypisujesz Glo i duszę Leona cieszysz .

Z uszanowaniem L.G.

[P.A.R.]

zatrzaśnięte płoną drzwi
srogi, srogi, srogi...
ja czytam nagi
nawet jeśli oklepany po otarcia...
gdy całość, jak koreczek ze smakiem
na raz

[Gloinnen]

Dzięki wielkie dla wszystkich

P.A.R - ciekawa propozycja z tą nagością - do rozważenia.

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

ooo, samo życie, niestety...Myślę, że jak ktoś nie umie kochać, to ma nikłe szanse, żeby się z czasem nauczyć...Szkoda...

A forma - taki rwany szloch? Spodobała mi się...
Serdeczności moc, Glo...

Ewa

[e_14scie]

to i ja Ci poleję czekoladą
dobra ballada