Veritas odit moras

[Gloinnen]

Przeczytałam, mistrzu pióra,
wszystkie twoje dzieła.
Z trzewi stęchłych je wypluła
podstarzała wena.

Nic w nich nie ma prócz intarsji,
gwiazdek i różyczek.
Światek miałki, pozłacany;
żałosny przeżytek.

Nadszedł czas, by blichtr zjełczały
zedrzeć z martwej strofy.
Rozedrganą myślą spalić
spite snem chochoły.

Zmienię rozmarzone szepty
w świst bicza nad skałą,
by się krwią wypełnił niebyt
na złość tandeciarzom.

Strzałę przeciw strzale ciskam,
przeciw słowu - słowo.
Chcę zobaczysz jak cię wsysa
skarlała samotność.

Nic z natchnienia nie zostanie,
z pychy wirtuoza,
kiedy ból bezwzględną prawdę
napisze od nowa.



____________________
Glo.

[australijka]

Zmienię rozmarzone szepty

Wydaje mi się, że tu tracisz rytm / wszędzie na czwartej, a tu na drugiej/. Wiersz mocny, prawdziwa walka słowem.
Pozdrawiam serdecznie.

[Gloinnen]

Nie jest to sylabotonik, przyznaję, choć przełamanie regularności tym razem celowe, żeby utworowi dodać pewnego "rozwichrzenia". Ale akurat wydaje mi się, że ten wers, który wypunktowałaś, nie wypada z rytmu.


Dziękuję i pozdrawiam serdecznie,


Glo.

[Leon Gutner]

Nie zawiodłem się .
Smakowało przednio i w formie i w temacie .
Uczta dla czytelnika Leona .

Z ukłonem L.G.

[coobus]

Przywaliłaś mistrzowi. Mimo że wielkim mistrzem był. Teraz każdy mistrz zrobi rachunek sumienia, czy to aby... Jak zawsze ta sama magia słowa, chylę czoło

[Malwina]

Mocne słowa, mistrz się z pewnością zastanowi, jeśli jest wśród żyjących i podejmie rękawicę.

[Gloinnen]

Nie miałam na myśli nikogo konkretnego. "Mistrz" symbolizuje po prostu minione kanony w poezji, które uważam za "żałosny przeżytek". Tak mnie jakoś ostatnio naszło na wyważanie otwartych drzwi.

Dziękuję i pozdrawiam. A jeśli ktokolwiek zechce ze mną pojedynku na wiersze - chętnie się podejmę...



Glo.

[atoja]

Zmienię rozmarzone szepty
w świst bicza nad skałą,
by się krwią wypełnił niebyt
na złość tandeciarzom.

znajomy portret

[P.A.R.]

Przeczytałam, mistrzu pióra,
wszystkie twoje dzieła.
Z trzewi stęchłych je wypluła wtedy jeszcze nie były stęchłe
podstarzała wena. ani on stary

Nic w nich nie ma prócz intarsji,
gwiazdek i różyczek.
Światek miałki, pozłacany;
żałosny przeżytek. na zdrowie kusztyczek

Nadszedł czas, by blichtr zjełczały aż tak, czy na wymogi rymu
zedrzeć z martwej strofy.
Rozedrganą myślą spalić
spite snem chochoły. to chyba nie uogólnienie

Rozmarzone zmienię szepty
w świst bicza nad skałą,
by się krwią wypełnił niebyt
na złość tandeciarzom.

Strzałę przeciw strzale ciskam,
przeciw słowu - słowo.
Chcę zobaczyć jak cię wsysa
skarlała samotność.

Nic z natchnienia nie zostanie,
z pychy wirtuoza, a może mu ją domalowali później
kiedy ból bezwzględną prawdę
napisze od nowa.

chyba forma przerosła treść...
ale daleko mi do monopolisty