Song złotych latarni

[Malwina]

Pisać komentarze Tobie Leonie, to wielka sztuka, której ja nie posiadłam.Po przeczytaniu wiersza wiem,że to moje klimaty,jak mówisz.Ten wiersz pisany krótką zwrotką, mimo smutnej tematyki,robi się lekki i trochę radosny.Muszę poskakać po linijkach i to mi służy.Pozdrawiam ciepło:)

[atoja]

wiem,że nie zasnę kiedy znów
rozbłysną o swej porze
jasnej postaci zarys snów
dosięgnąć dłoń nie może

tak mnie najszło

[Leon Gutner]

Dobrego skakania po linijkach Malwinko .
Dziękuję ze poświęciłaś swój cenny czas Leonowym strofom .

wiem,że nie zasnę kiedy znów
rozbłysną o swej porze
jasnej postaci zarys snów
dosięgnąć dłoń nie może

Ładnie cię najszlo Atojko .
W każdym razie Leo zadowolony jest z tego Atojkowego najścia

Z uszanowaniem L.G.

[Gloinnen]

Bardzo ładny tytuł. Wchodzę w wiersz - i widzę smakowity klimat, nastrojowość. Natomiast warsztatowo utwór pozostawia wiele do życzenia. W jakimś sensie tłumaczy go data. Ale może warto jeszcze z nim powalczyć? Do rozważenia.

Ledwo latarni złotych blask
Rozkrzyczał profil nocy
A już zbyt ciężkich powiek stal
Dopadła wierne oczy

Inwersja w dwóch pierwszych linijkach prowadzi do pewnej konfuzji, jeśli chodzi o prawidłowe zrozumienie treści. Chociaż obraz sam w sobie oryginalny, z synestezją (światło/dźwięk).
"ciężkich powiek stal" - ta inwersja też wyrywa przed szereg.
Wprowadzasz w rzeczywistość oniryczną, bo ciężar powiek zwiastuje nadejście snu.

Wleczone mrokiem patrzą tam
Gdzie cieplej i gdzie jaśniej
Do słońca żywiąc smętny żal
Że zaszło sobie właśnie

"smętny żal" - masło maślane. Żal sam w sobie raczej jest smętny.

Ja żalu nie mam – wiem że ty
Przychodzisz kiedy światło
Do snu fotonów składa stos
I wszystkim karze zasnąć

"każe" od kazać...

Spotkanie z ukochaną osobą dokonuje się nocą, w ciemności - może właśnie we śnie? Albo we wspomnieniach? W wyobraźni? To bliskość ducha, mary sennej, hologramu, iluzji...

A na to tylko kielich twój
Przy moim jak lekarstwo
I rozmawiamy o tym – skąd
Jak szybko – czemu zgasło

Poszukiwanie odpowiedzi na trudne pytania. Skąd, dlaczego doszło do rozdarcia? Dlaczego możliwe jest tylko zetknięcie w świecie złudzeń i wyobrażeń? Wciąż jątrzymy minione, jakby to mogło pomóc coś ocalić...

Ja tylko w mroku uwierz mi
Smakować mogę ciebie
Za czasów światła jesteś z nim
Udaję że nic nie wiem

"mi", "ciebie", "z nim" - trochę za dużo zaimków...

W tonację wkrada się zrezygnowanie, ale i tęsknota za smakowaniem. Jakby jeszcze peel nie mógł pogodzić się z ostatecznym rozejściem. Ten spleen dopada nocą, za dnia łatwo trzymać fason, zachować dystans. Ale ciemność wydaje nas na żertwę fantomom.

Samotni nazbyt kiedy dzień
Zbyt razem – gdy już ciemno

"nazbyt"/"zbyt"... "nazbyt" zamieniłabym na "nadto".

Piękna pointa, która trafia w samo sedno oddalenia dwojga ludzi. Cudza obecność tak bardzo w nas nieraz wrasta, że nie umiemy się z niej uwolnić. Tak się dzieje z umierającą miłością. W dzień - dotkliwe poczucie osamotnienia. Nocą - przytłaczające, przeszywające reminiscencje.

Wiersz bardzo emocjonalny i wymowny, zawiera celne obserwacje, choć niestety - kilka mankamentów formalnych można w nim znaleźć. Najbardziej chyba przeszkadza mi brak konsekwencji w rymowaniu w 3, 4 i 5 strofie... (między 1 i 3 wersem)... Choć ogólne wrażenie mimo wszystko - dobre, może dlatego, że treść bardzo mi bliska. I forma songu - jak najbardziej...

Pozdrawiam,


Glo.

[Leon Gutner]

I Leon został rozebrany do cna .
Nie oponuję . Niuanse są i warsztatowo nie najlepiej .
Sam się usprawiedliwiam datą .

Bardzo dziękuję ci Glo za cenne uwagi i rozebranie wiersza na czynniki pierwsze.
I za czas jaki poświęciłaś temu wierszowi .

Z wdzięcznością L.G.

[Gloinnen]

Leo, wszystko daruję, ale ten ortograf straszy...

[Leon Gutner]

Matko który ?

[Gloinnen]

I wszystkim karze zasnąć

Chyba "każe" od kazać, a nie "karze" od karać...

[Leon Gutner]

Dziękuję Glo
Już poprawiam .
Przegapiłem bo edytor nie uznaje tego za błąd i nie podkreśla .

Z uszanowaniem L.G.