Taedium vitae II

[Gloinnen]

Mówią młodość, głupota. Wciąż się daję nabrać
na pozory; uśmiechy, pełne cukiernice.
Potem nagle sens znika w groteskowych prawdach.
Czas ironią kaleczy. Krucha porcelana
pęka, w dłoniach ściśnięta. Resztę lepiej zmilczeć.

Nigdy w tę samą rzekę nie wchodź po raz drugi.
Lecz naiwność ma tupet. Zawsze ktoś się zbłaźni.
Krew jest słodka; pomadka, konfitura z róży.
Aż mdli w ustach. Już dosyć! Chcecie mnie przekupić?
Nie ten dzień. Obce miejsce. Zatrę wszelkie ślady.

Marionetką gniew wstrząsa. Brzydzą gry wisielcze.
Koniec zabaw z okazji, utkwił kuplet w gardle.
Czy to ja? Niemożliwe. Sama sznurki przetnę.
Po dziecinnych zbliżeniach słowa śpią pod śniegiem.
Odtąd wszystkim zabronię w moją ciemność patrzeć.



____________________
Glo.

[Leon Gutner]

Nie ma przed tym ochrony .
Choćbyśmy nie wiem jak się starali wciąż popełniamy te same błędy .
Znajdzie się zawsze chociaż jedna osoba która będzie przez nas cierpieć i choć jedna taka przez którą będziemy cierpieli sami .

A na cierpienia najlepsze są takie wiersze

Z uszanowaniem L.G.

[P.A.R.]

taedium vitae na spuście palec
może się wymsknie
bo parabellum to jedna z zalet
gdy życie w tynfie

[Gloinnen]

dość mam losu niecnych szykan
kuszą prochy albo cyngiel
gdy mi świat dołoży z byka
lepsza jednak
aqua vitae

[atoja]

aqua vitae
i plecebo
w postaci wierszyka

bo ... życie jest jak majtki niemowlaka

[skaranie boskie]

życie jest jak majtki niemowlaka

Cóż za porównanie!
A jakie trafne...

Glo, powiedz swojej peelce, żeby się uśmiechnęła, a to co w majtkach i w życiu, zostawiła za sobą. Zycie, choć czasem śmierdzi, jest jednak piękne.

[coobus]

Głęboko zaglądasz w siebie. Niekoniecznie w ciemność.
Jest tu coś odkrywczego. Nigdy nie wchodzi się ponownie do tej samej rzeki, to wiemy. Ale okazuje się, że można mieć tupet i olać nazbyt słuszne skostniałe prawdy. I że to młodość ma tupet. Mnie przekonałaś.
Wiersz na Twoim stałym wysokim poziomie

[iskierka]

Glo, jak zwykle, piękny napisany tekst.
Cała nasza Glo