stacyjka

[coobus]

Tamta stacyjka stoi jak stała,
w małym miasteczku, 
na końcu świata,
czemu wysiadłem tu znów po latach,
jaka mnie siła przygnała.

Park posiwiały już tak nie kusi,
jak wtedy, wtedy...
letnim wieczorem.
Szukam napisu, zaglądam w korę,
gdzieś pewnie coś być musi.

Zarosło wszystko z upływem lat,
przeszłość żywicą czarną zropiała.
Po tamtej ławce nic nie zostało
i tylko we mnie ten ślad...

- - -

(pierwotna wersja ostatniej zwrotki - przed przeróbką)
:

Zropiałe drzewo dosycha biernie,
śni o brawurze młodego sadu.
Po tamtej ławce zarosły ślady,
już tylko ten ślad we mnie...

[Ewa Włodek]

och, Coob, jakże innym znajdujemy to, co nieraz przez lata pielęgnujemy w pamięci i upiększamy własnymi emocjami. A później - cóż, inne, mniejsze, jakieś takie - nie nasze się może wydawać. I tylko - ta pamięć...

pozdróweczki serdeczne posyłam...
Ewa

[Leon Gutner]

Jak zwykle klimat do odjechania dla Leona .
Nie zawodzisz Coob .
Nawet nie wiesz jak to lubię .

Z uszanowaniem L.G.

[e_14scie]

rację ma Leon



często wracamy
zarosłym śladem
na ławkę stację ulicę
szukamy drzewa lecz nigdy razem
jak stare smyczki bez skrzypiec

[atoja]

oni są stacją zapomnianą
gdzie się na torach suszy siano
fr. wiersza Jana Wołka

dobrze jeśli
taka stacyjka istnieje
w nas...

[Sokratex]

To, co po latach okazuje się nagle ważne, jest luką w sklerozie młodości

Pozdrawiam.

[skaranie boskie]

Zapomniane miejsca przypominają się najboleśniej.
Co widać w wierszu i słychać. Pod warunkiem, że czytamy na głos.

Refleksyjnie, Coobusie i... no właśnie tak, jak być powinno.
Za stacyjki

[Azrael]

Pierwsze dwie strofy płyną jak piosenka, płynnie i rytmicznie.
W ostatnich dwóch wersach takie dziwne wrażenie mam zastopowania,chociaż po wielokropku można dopowiedzieć sobie coś. Te ślady jeden przy drugim ale to pewnie zamysł autorski:-)
Pozdrawiam

[coobus]

Wysiedliście na mojej stacyjce Moi Drodzy, ze zrozumieniem, myślę że każdy ma taką swoją stacyjke. Witam Was na swojej.

Azrael: masz rację, i mnie nie pasuje ta trzecia zwrotka. To stary wiersz, przyjrzałem mu się, prowadził równo i gładko jak po szkle. Ale ostatnia zwrotka w wersji pierwotnej:

z czasem zabliźnił ją czasu szmat
uleciał duszek letniego sadu
po tamtej ławce nie ma już śladu
i tylko we mnie ten ślad

straszyła tak gładkim banałem, że złośliwie przerysowałem ją gwoździem, żeby nie była tak bardzo banalna. Ale chyba nie wyszło dobrze. Wracam z korektą do pierwszej wersji, zmieniam koniec. Utwierdziłeś mnie w moich wątpliwościach. Dzięki.