sennienie

[anastazja]

płynę strumieniem podświetleń – za sobą
zostawiam smugę – stopione barwniki
słów które bledną by zniknąć nad ranem

po takim śnie, nie łatwo się budzić, już drugi wiersz oplata jak woal moje zmysły.
Ładnie Milutka

światło zostawiam.

[Miladora]

bo chyba to tercyna jest

Owszem, dawna włoska forma villanelli, oparta na tercynach, gdzie każdy wers rymuje się z odpowiadającym mu w następnej zwrotce, Juleczko.
Miło, że zajrzałaś.

po takim śnie, nie łatwo się budzić,

Chyba że się ma dla kogo, Nastuś.

Dziękuję, kochane

[P.A.R.]

śnią mi się wiersze wciąż nienapisane

nigdy nie miały się złożyć w ornament

i dzień podchodzi zatrzaskując bramę

słów które bledną by zniknąć nad ranem

gdyby reszta tak konsekwentnie i bez precedensu...
biłbym

[Miladora]

gdyby reszta tak konsekwentnie i bez precedensu...

PAReńku – w naszym przypadku konsekwencja jest pojęciem względnym.
Tak samo zresztą jak precedensy.

Zrzuć to na specyfikę odrębności i po sprawie.

[atoja]

śnią mi się wiersze wciąż nienapisane

nim sen je w rulon zwinie papirusem
i świt przed kluczem w bramach zazgrzyta
zapisz te kroki na kamiennym bruku
zatańcz zawiruj niczym baletnica

może i ja wreszcie

[Miladora]

może i ja wreszcie

Całkiem niezły początek, Atojka.
A jakbyś tak pociągnęła dalej?

Serdeczności