Córka Odysa (stylizacja)

[Gloinnen]

Łódź gna przez morze. Znikąd i donikąd
trwa rejs widmowy. Dziewczyna przy sterze,
półnaga, cicha. Wśród blizn drzemią cienie.
Raz świt, raz wieczór krwią wsiąka w horyzont.

Wiatr skręcił bicze z burzowych obłoków,
gniewnie uderza. Ręce mdleją z wolna,
zimny pot srebrzy zmęczone ramiona.
Cel nie istnieje, tylko wieczna podróż.

Jeden drogowskaz - napomnienie nocy.
Ster rani dłonie, otchłań rzyga pianą,
a słona ciemność w oczy znowu pali.

Jedna nadzieja - deszcz, co usta zrosi,
zanim osłabnie utrudzone ciało,
bo trzeba naprzód. Póki łódź na fali.



____________________
Glo.

[Sokratex]

Łódź gna przez morze. Znikąd i donikąd
trwa rejs widmowy. Dziewczyna przy sterze,
półnaga, cicha. Wśród blizn drzemią cienie.
Raz świt, raz wieczór krwią wsiąka w horyzont.

Ładny, nastrojowy obraz. Zastanawiam się jedynie nad zmianą tempa?
Jak cięcia wiatru, powiedzmy tak:


Łódź gna przez morze. Znikąd donikąd
ten rejs widmowy. Ona przy sterze,
półnaga, cicha. Wśród blizn śpią cienie.
Raz świt, raz wieczór krwawi horyzont.


Z tym, że każdy czyta po prostu po swojemu, stąd moje (prze)widzenie...

Pozdrawiam rozmarzoną

[Gloinnen]

Wersja dla Sokratexa (ze zmianą tempa):

***
Łódź gna przez morze. Znikąd donikąd
trwa rejs widmowy. Ona przy sterze,
półnaga, cicha. W bliznach śpią cienie.
Raz świt, raz wieczór krwawi horyzont.

Wiatr skręcił bicze z wściekłych obłoków,
mocno uderza. Dłoń mdleje z wolna,
zimny pot srebrzy ciężkie ramiona.
Cel jest złudzeniem; wieczność to podróż.

Jeden drogowskaz - nagana nocy.
Ster rani ręce, toń rzyga pianą,
a słona ciemność znów w oczy pali.

Jedna nadzieja - deszcz. Usta zrosi,
zanim osłabnie strudzone ciało,
bo trzeba naprzód, gdy łódź na fali.

[Leon Gutner]

Aaaa to Sox ma swoje wersje w twoich stylizacjach ?
Nie to żebym narzekał ale może w wersji dla innych dopieści się twórczy ideał ?
Obie wersje

Z uszanowaniem L.G.

[Sokratex]

Wersja dla Sokratexa (ze zmianą tempa):

***
Łódź gna przez morze. Znikąd donikąd
trwa rejs widmowy. Ona przy sterze,
półnaga, cicha. W bliznach śpią cienie.
Raz świt, raz wieczór krwawi horyzont.

Wiatr skręcił bicze z wściekłych obłoków,
mocno uderza. Dłoń mdleje z wolna,
zimny pot srebrzy ciężkie ramiona.
Cel jest złudzeniem; wieczność to podróż.

Jeden drogowskaz - nagana nocy.
Ster rani ręce, toń rzyga pianą,
a słona ciemność znów w oczy pali.

Jedna nadzieja - deszcz. Usta zrosi,
zanim osłabnie strudzone ciało,
bo trzeba naprzód, gdy łódź na fali.

Rewelacyjnie! Czuć te wichry: namiętności i morski wiatr.

[Ewa Włodek]

a i owszem, Glo! Tak mogła się zachować córka Odysa, choć - chyba ta z Medeą?
Bo kultura "Odysowska" raczej widziała rolę córki - tak, jak córki Agamemnona - na ołtarzu ofiarnym, ociekającym krwią...
Ale bardzo mi sie spodobał pomysł, bardzo! Łamie co niektóre kanony, a temu - zawsze przyklasnę...


moc serdeczności...
Ewa