Pomniki

[Sokratex]

• • • Uśmiechają się ze swoich pomników
      mordercy, którzy chwilowo wygrali.
      Zwycięzcy gazet. Zdobywcy zeszytów.
      Poeci z myślami, jak ostrza stali.
      Aż oczy bolą z patrzenia w błękity,
      nogi się tłuką za dnia o kamienie:
      opieram się na Nich – okręt rozbity
      i wieniec składam u stóp – swe sumienie.
      Skostniały spijam cienie nieruchome:
      to jadło moje na Lądzie Rozbitka!
      Wchłaniam truciznę – to moja popitka!
      Dokoła głowy innych pochylone,
      • jak kompas czujny wskazują, czym Życie.
        Jak ciało zmienić na marmur w Niebycie.
      
      
      
      http://tinyurl.com/bq2lwzd

[Leon Gutner]

Solidnie zasadnie w temacie z klimatem .
Podoba się .

Z uszanowaniem L.G.