Czas odwilży

[misza]

Ciepłe dni rozkwitania jeszcze pod welonem
chłodnych mżawek i mglistych oddechów nad ranem.
Ptasie głosy - niewprawne, zimą rozstrojone,

wieszczą przyszłe zdarzenia, tylko wronom znane.
Hałaśliwe konsylium, czerniejąc przy płocie,
czyta świeże klepsydry i toczy zebranie.

Ale o co się kłócą, trudno ludziom dociec,
skulonym i skaczącym przez mętne kałuże,
błyszczące na chodnikach, wyślizganych w błocie.

Przechodzą szybko dalej, nie zostaną dłużej
obok płotu cmentarza, bo po co zostawać,
kiedy niebo jest mokre, zanurzone w chmurze,

poszarpanej przez wicher, ciemnej, niby kawa.
Mokną kartki na deszczu, zmarszczone od wody.
Tylko ptaki przysiadły, by dalej rozprawiać
o tych, którym przez bramę, przyszedł czas, przechodzić.

[Leon Gutner]

I takie rzeczy sobie czytam kiedy zima ma wrócić na mazury jeszcze na tydzień
Bardzo dobrze .

Z uszanowaniem L.G.

[misza]

Zima wraca.
Na bojery!!!

[atoja]

lecz od Twego wiersza Miszko powiało ciepłem ...
pomimo smutku

[skaranie boskie]

A ja mam zastrzeżenie.

Ale o co się kłócą, trudno ludziom dociec,
skulonym i skaczącym przez mętne kałuże,

Jeśli ma to być poprawne gramatycznie, to jednak powinno być "trudno dociec ludziom, skaczącym..." Wiem, padłby rym, ale pomimo, że nie inwersja to, psuje wrażenie i powoduje zgrzyt w recytacji.

Poza tym z przyjemnością.

[Ewa Włodek]

no, jest swoisty nastrój, Miszko, szczególnie - te ostatnie wersy o ostatniej drodze...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[anastazja]

Już się doczekać nie można na wiosnę, a Ty Misza jeszcze o zimie? Kurcze pisz o wiośnie, bo mi zimno.

Uroczo -

[misza]

No i zima wróciła.
Wykrakałem