W moim domu

[Gipsy]

W moim domu brakuje uśmiechu
poszarzały kolory na ścianach
zaplątane w zmęczonym oddechu
zimne słowa ziąb ścielą od rana

tak nieswojo i obco aż dudni
cisza której nic zabić nie zdoła
szósta kawa w deszczowe południe
w kuchni która bywała wesoła

gdzieś tam jeszcze się czai po kątach
śmiech dziecięcy perliście beztroski
lecz ten także czas spłaszczył i splątał
i oddalił hen świat cudnie swojski

w moim domu zgasł ogień co tańczył
oświetlając wprost drogę codzienną
żal odebrał już siły do walki
i na twarz włożył maskę kamienną

RC 15.03.2013

[marta zoja]

w moim domu zgasł ogień co tańczył
oświetlając wprost drogę codzienną
żal odebrał już siły do walki
i na twarz włożył maskę kamienną


Tylko nadzieja umiera ostatnia... słowa pocieszenia ciszą same wybrzmiewają, Twoim wierszem

[Leon Gutner]

Ładnie .
Zwłaszcza dwie pierwsze .
Można by pogrzebać i co nieco wygrzebać tylko po co - myślę że nastrój wiersza spełnił zadanie .
Przeniósł czytelnika Leona do jego własnych wspomnień o domu .

Z uszanowaniem L.G.

[Julka]

drogi Gipsy

Super, po mojemu,
ale ostatnią dopracuj, bo nijak nie leci płynnie.

i na twarz - 3
włożył maskę kamienną - 7
a może:
i na twarze - wdział maski kamienne
Pozdrawiam

[coobus]

czas spłaszczył i splątał

Ładnie ujęte, przemawia... Czas jest solidnym, niemal niemieckim tworem, ale odczucia są nasze, polskie, słowiańskie. Czas potrafi się spłaszczyć i zapętlić.

Ładny wiersz

[anastazja]

W moim domu brakuje uśmiechu
poszarzały kolory na ścianach
zaplątane w zmęczonym oddechu
zimne słowa ziąb ścielą od rana

pięknie.