*** (…i aż po jesień)

[szarobury]

I była zgroza nagłych cisz. I była próżnia w całym niebie!
A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?
B.Leśmian "Dziewczyna"


raz szarobury kocur był birbant łazęga i niecnota
wciąż ze zwyczajów dworskich kpił i ciągle drażnił się z despotą

z edyktów carskich jawnie drwił nie było żadnej rzeczy świętej
i rzecze dwór już brak nam sił przegońmy go z królewskich pięter

niech spotka go okropne zło klątwa niełaska i skaranie
nie chcemy aby brzmiał tu głos który ma etykietę za nic

dumała rada całą noc jak tu poskromić tego gbura
on rankiem przepadł taki los i taka kocia już natura

więc kiedy cię od głośnych braw rozbolą ręce uszy spuchną
to popatrz w lustro może masz na grzbiecie szarobure futro

[Gloinnen]

Podoba mi się bardzo metaforyka tego wiersza. Trafiłeś dokładnie w moje klimaty, zbliżając się do konwencji młodopolskiej. Wprawdzie jest to konwencja bazująca w chwili obecnej na stylizacji, utwór może się jawić w pewnym sensie staroświecki, ale napisany został umiejętnie. Osobiście lubię podobne nastroje i tematy - jesień/zima, las, przemijanie, granica między śmiercią a życiem. Natura w Twoim tekście zdaje się odzwierciedlać lęki, niepokoje, głęboki spleen, nieznośny ciężar egzystencji, bolesne zamyślenie.
Podobają mi się rymy. Rytm trochę swobodnie potraktowany (akcenty), ale można uznać ostatecznie, w ramach licentia poetica, że odzwierciedla on po części swoiste późnojesienne "potarganie" świata.

Co sugerowałabym jeszcze przemyśleć?
- inwersje - chwilami czynią przekaz zbyt zawiły i w pierwszym momencie niezrozumiały. Szczególnie rzucają się w oczy w pierwszej strofie wiersza:

…i aż po jesień, kiedy drzewa nagie,
odarte z barwnych szat, czarne szkielety
porozstawiają w zadumie nad stawem,
źrenice niebo skryje pod powieki

W ostatnim wersie aż się niemal prosi, żeby przeczytać "źrenice niebo skryją pod powieki"...


- końcówki wersów;

szarych chmur. Ziemia ścięta nocnym mrozem
zadudni hardo, tknięta chwiejnym krokiem.

Końcówki wersów to miejsca eksponowane i zawsze czytający zwraca szczególną uwagę na to, co się w nich znajduje. Ucho wyłapuje wszystko. Jeżeli mają to być wersy nierymujące się to według mnie nie powinno się na końcu umieszczać słów podobnie brzmiących, tworzących ze sobą quasi rym, w dodatku gramatyczny...

To takie drobiazgi warsztatowe.

Poza tym - zaciekawił mnie ten utwór i oceniam go przyzwoicie. Zwłaszcza przypadła mi do gustu tajemnicza, mroczna końcówka...

Z zainteresowaniem czekam na kolejne wiersze...

Pozdrawiam,


Glo.

[szarobury]

Dziękuję za aż tak głębokie pochylenie się, które jest chyba marzeniem każdego piszącego.
nie ma sensu dyskutować z argumentami bo przecież to Twój odbiór - i to utwór ma się bronić,
a nie autor. Zaznaczę tylko w odniesieniu do ostatniego cytatu z podkreśleniami, że ten jedenastozgłoskowiec jest napisany z rymem a-b a-b więc oczywiście dwa kolejne wersy nie będą się rymowały.
Jeszcze raz serdecznie dziękuję za podarowany czas

[Katrina]

Ładnie tu macie w tych rymowanych:
metaforki, rytmy, rymy.

Człowiek przyrównany do przyrody, do natury, cząstka większej całości i jej lustrzane odbicie.

Podba się.

[szarobury]

Ładnie tu macie w tych rymowanych:
metaforki, rytmy, rymy.

Człowiek przyrównany do przyrody, do natury, cząstka większej całości i jej lustrzane odbicie.

Podba się.

[Leon Gutner]

Opisowe ale ładne .
Klimat zawieszony bardzo solidnie i wysoko .
Ładna staranna forma sprawia ze odbiera się ten wiersz każdy przeczytanym wersem .

Z dużą przyjemnością .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

jesień - coś sie kończy, przyroda zapada w stan spoczynku, hibernacji. Kończy się też czas tego, co zyje, równiez - człowieka, który zbliża się do drzwi między tym a tamtym światem. Tak mi sie ponyslało przy lekturze. Osobiście lubie takie nastroje. A i nieco archaiczną formę - też, bo i sama nie stronię od takowej...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

ps. cudne kocio w emotikonie...

[Nicol]

niebanalnie ujęte....
do wielokrotnych powrotów

[szarobury]

Opisowe ale ładne .
Klimat zawieszony bardzo solidnie i wysoko .
Ładna staranna forma sprawia ze odbiera się ten wiersz każdy przeczytanym wersem .

Z dużą przyjemnością .

Z uszanowaniem L.G.

Dziękuję, Leonie. Taki komentarz na starcie nie mieści się nawet w sferze marzeń. Pozdrawiam



Dodano -- 30 kwie 2013, 6:38 --

niebanalnie ujęte....
do wielokrotnych powrotów

Dziękuję i pozdrawiam



Dodano -- 30 kwie 2013, 6:40 --

jesień - coś sie kończy, przyroda zapada w stan spoczynku, hibernacji. Kończy się też czas tego, co zyje, równiez - człowieka, który zbliża się do drzwi między tym a tamtym światem. Tak mi sie ponyslało przy lekturze. Osobiście lubie takie nastroje. A i nieco archaiczną formę - też, bo i sama nie stronię od takowej...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

ps. cudne kocio w emotikonie...

Dziękuję, jesień jest tylko metaforą - przededniem stanu zastygnięcia. Dziękuję za miły komentarz. Pozdrawiam

Dodano -- 19 gru 2013, 5:07 --

Podoba mi się bardzo metaforyka tego wiersza. Trafiłeś dokładnie w moje klimaty, zbliżając się do konwencji młodopolskiej. Wprawdzie jest to konwencja bazująca w chwili obecnej na stylizacji, utwór może się jawić w pewnym sensie staroświecki, ale napisany został umiejętnie. Osobiście lubię podobne nastroje i tematy - jesień/zima, las, przemijanie, granica między śmiercią a życiem. Natura w Twoim tekście zdaje się odzwierciedlać lęki, niepokoje, głęboki spleen, nieznośny ciężar egzystencji, bolesne zamyślenie.
Podobają mi się rymy. Rytm trochę swobodnie potraktowany (akcenty), ale można uznać ostatecznie, w ramach licentia poetica, że odzwierciedla on po części swoiste późnojesienne "potarganie" świata.

Co sugerowałabym jeszcze przemyśleć?
- inwersje - chwilami czynią przekaz zbyt zawiły i w pierwszym momencie niezrozumiały. Szczególnie rzucają się w oczy w pierwszej strofie wiersza:

…i aż po jesień, kiedy drzewa nagie,
odarte z barwnych szat, czarne szkielety
porozstawiają w zadumie nad stawem,
źrenice niebo skryje pod powieki

W ostatnim wersie aż się niemal prosi, żeby przeczytać "źrenice niebo skryją pod powieki"...


- końcówki wersów;

szarych chmur. Ziemia ścięta nocnym mrozem
zadudni hardo, tknięta chwiejnym krokiem.

Końcówki wersów to miejsca eksponowane i zawsze czytający zwraca szczególną uwagę na to, co się w nich znajduje. Ucho wyłapuje wszystko. Jeżeli mają to być wersy nierymujące się to według mnie nie powinno się na końcu umieszczać słów podobnie brzmiących, tworzących ze sobą quasi rym, w dodatku gramatyczny...

To takie drobiazgi warsztatowe.

Poza tym - zaciekawił mnie ten utwór i oceniam go przyzwoicie. Zwłaszcza przypadła mi do gustu tajemnicza, mroczna końcówka...

Z zainteresowaniem czekam na kolejne wiersze...

Pozdrawiam,


Glo.

mrozem
krokiem
odpowie
okien

pozdrawiam