Wiązka wspomnień

[Julka]

Wiązka wspomnień

Odchodził bardzo wolno z dziecięcej pamięci.
Choć znikły wszelkie ślady bytności na ziemi,
niepisany pamiętnik otwiera się czasem
i szeleści wytrwale pożółkłym wspomnieniem.

Czułe palce błądziły wśród srebrzystych loków,
oczy szukały ciepła w zamkniętych powiekach.
Lecz bezwolnie opadłe ręce śniły spokój.
Tylko słońce tańczyło po cieniu człowieka.

Panoszyła się cisza, bezduszna dla chwili,
kiedy już zwiastowała nadejście aniołów.
Małe ręce, jak wianek splotły się na szyi
i tuliły w objęciach lodowate czoło.

Został nieodczytany spadek w testamencie -
jakby się los potoczył w bliskości osłonie,
gdyby go podpierały miłość i te ręce -
za którymi tęsknota wiązką wspomnień goni.

[Leon Gutner]

Z ciekawością i wskazaniem na strofę numer dwa.

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

ponownie poczytałam Cię, Julcia, z przyjemnością i znów zobaczyłam dziecko, które próbuje zrozumieć - dlaczego...

serdeczność posyłam...
Ewa

[Julka]

Leo

Dziękuję za poczytanie.

Ewuniu

Do zrozumienia się dorasta czasem bardzo długo,
a czasem nawet całe życie, tak
Dziękuję za obecność