Pragnąć i żałować

[Gloinnen]

Dawna beztroska niemożliwa, jak hibernacja w bieli szronu,
gdy się nie pragnie żadnych spełnień, a dni mijają tak po prostu.

Godziny mojej samotności zatrzeszczą żwirem pod kołami,
gdy będziesz jechał w mdłe pielesze, wczorajsze chwile mając za nic.

Na kruchym szkle maluję piaskiem tysiące rozstań i nawróceń,
by później najdotkliwsze wizje zetrzeć z pamięci jednym ruchem.

Trzeba zasklepić chore źródło; żadnych urojeń - nigdy więcej.
Sterylny sen uciszy myśli, ciało płomieni się wyrzeknie.

Przejdę znów przez to. Wiele razy szarpałam sznury na detoksie.
Odmówię sobie głodu, bólu; jakoś upłyną dwa tygodnie.

Rzeka wycofa się z rozlewisk i próżno będziesz wypatrywał
oznak wygasłej namiętności, na miejscu zbrodni – śladów życia.

Zadziwi wzrok obdarty z blasku. Wtedy nareszcie coś zrozumiesz,
lecz na ekranie cię powita tylko służbowy chłodny uśmiech.



____________________
Glo

[Leon Gutner]

Cóż Glo - z pewnością jestem fanem i miłośnikiem twoich form stylu i twórczości .
I kazdy kolejny wiersz tylko mnie w tym umacnia .

Z największą przyjemnością .

L.G.

[anastazja]

ładnie, smutno i perfekcyjnie Glo.

[Abi]

Dawna beztroska niemożliwa

u żony, matki, kochanki... niemożliwa

/A\

[coobus]

...Kochać i tracić, pragnąć i żałować,
Padać boleśnie i znów się podnosić
Krzyczeć tęsknocie "precz!" i błagać "prowadź!"
Oto jest życie: nic, a jakże dosyć...

Pewnie pamiętasz ten tekst.
Dyskretnie zaglądam teraz w godziny Twojej samotności. Składam obok wyraz pamięci