Kronika zapominania II

[Gloinnen]

Może być jak było, może nie być lepiej.
/J. Lechoń



Nie pragnę z losem grać o miłość,
lecz gdy do kart mi usiąść każe
i powie: - Stawiaj - nic lub wszystko -
nie przegram partii. Nie tym razem.

Wspomnienia zdzieram z kalendarza,
nie chcę przeżywać po raz enty
chwili, co w głowie tkwi jak zadra,
by później mnie nocami dręczyć.

Już nigdy więcej gorzkich żali;
niech sroga zima je wymrozi,
niech z nostalgiami pójdą w diabły
i w piekle chłepczą własną gorycz.

Nie bierz na serio próśb z przedwczoraj,
nie pytaj czy pamiętam jeszcze.
Kurzawą stał się płomień w oczach,
drzewa na twarz rzuciły cienie.

Film biegnie szybko, kadr za kadrem,
niezatrzymany, niedośniony;
nim sens ostatniej sceny zgadniesz,
projekcja nagle się zakończy.

Pogrzebię, niczym złe godziny,
czułość w przeklętych prześcieradłach.
Pieszczoty śpią na dnie klepsydry,
nie ja dziś będę ją obracać.



____________________
Glo.

[lczerwosz]

Stawiaj - nic lub wszystko

Jak już siadłaś do kart to stawiaj wszystko. Było nie siadać. Tak raczej powie.

[Roklin]

Życie uczy pokory, kto nie umie iść na kompromis, szybko przekona się, że jeśli nie zdoła postawić na swoim, przegra z kretesem. Trzeba wiedzieć, kiedy się wycofać, a kiedy powiedzieć dwa słowa więcej, kiedy żądać, a kiedy milczeć. Nie można rzucać od razu wszystkich kart na stół. Bardzo dobry tekst, zupełnie się z nim zgadzam. Bardzo ładna, rytmiczna forma podkreśla jego wymowę. Pozdrawiam

[Gloinnen]

Było nie siadać.

No ba!

Życie uczy pokory, kto nie umie iść na kompromis, szybko przekona się, że jeśli nie zdoła postawić na swoim, przegra z kretesem. Trzeba wiedzieć, kiedy się wycofać, a kiedy powiedzieć dwa słowa więcej, kiedy żądać, a kiedy milczeć.

Bardzo mądry komentarz, dzięki.

[Gloinnen]

Dopisałam jeszcze dziś rano ostatnią zwrotkę.

[skaranie boskie]

No to ja już z ostatnią zwrotką przeczytałem.
Zaskoczyłaś mnie tym wierszem.
Kolejna odsłona twórczych zdolności Gloinnen.
Była poezja z dolin, niemal knajacka, był zwrot ku romantyzmowi, narodziny poezji prawdziwej (tej powstającej w bólach), teraz mamy wiersz niemal rewolucyjny. Jestem pod wrażeniem.
Za sukces!

[Roklin]

Przeczytałem z ostatnią zwrotką i nadal mi się podoba, wymowa właściwie pozostała bez zmian.

[coobus]

Film biegnie szybko, kadr za kadrem,
niezatrzymany, niedośniony;
nim sens ostatniej sceny zgadniesz,
projekcja nagle się zakończy.

Tak, to kronika zapominania. Wewnętrzna potrzeba przeniesienia na papier, chwil, godzin, fragmentów kosmosu...
I utrwalenie samego procesu zapominania zanim pożre własny ogon.
Ładny wiersz

[Leon Gutner]

Leo czyta w wierszu żal i zawód . Czytam smutek .
Ale nie jestem zdziwiony wszak wiersze to najlepsze miejsce dla podobnych zjawisk.
Umiejętność zapisania tego wszystkiego w powyższy sposób to prawdziwy dar i talent.

Cieszysz mnie niezmiennie Glo swoją poetyką . Jest w niej miejsce dla czytelnika Leona .

Pewne i solidne miejsce .

A za czułość w przeklętych prześcieradłach wyjątkowe

Z podziwem L.G.

[szarobury]

Dopisałam jeszcze dziś rano ostatnią zwrotkę.

Ja też

nie ja obrócę dziś klepsydrę
choć los mi sypie w oczy piachem
to jeszcze taka chwila przyjdzie
kiedy będziemy znowu razem





zawsze trzeba mieć nadzieję i wierzyć, że każda czarna karta jest jasna po drugiej stronie;
więc niech no tylko upadnie na zielone sukno stołu

pozdrawiam