Łódź rozkopana...

[Dorota Karin]

Dzięki Alchemik
Wszystkim pozostałym czytelnikom również serdecznie dziękuję za czytanie:)

[lczerwosz]

Wiersz super. Łódź nie jest szara, byłem rok temu. Jest czerwona, nie, nie jest to komunistyczna czerwień ale stale fabrykancka. Niestety wymagająca już odświeżenia, bo sypie się. Szarość jako nastrój jest w każdym mieście, to kwestia jego obywateli, jak się czują w swoim mieście. Przebudowa trwa widać za długo. Jedyna rada to przetrzymać w nadziei, że będzie ładniej.

[eka]

Bardzo zgrabnie.

[Leon Gutner]

.... i widać to napracowanie nad rytmem i uwagę w zapisie .
Jeśli mam czytać nie liryki - to chciałbym właśnie takie wiersze czytać .

Z przyjemnością L.G.

[Lucile]

Dzień dobry Doroto,
przychylam się do zdania poprzedników, mnie również bardzo podoba się Twój wiersz
Czytając go, prawie natychmiast, pomyślałam o Tadeuszu Peiperze i jego sztandarowym haśle 3M -
Miasto. Masa. Maszyna.
oraz przesłaniu - poezja jako budowa - oraz "tworzenie to perspektywa budowy, nowatorstwa, rozwoju i konstruowania".
Wygrzebałam z zakamarków pamięci jego wiersze, szczególnie Miasto i Ulica

Ulica.
Dwa prostokąty z cegły na prostokącie z betonu
Hymn pionu.
Przez rogatkę z dachów światu się przemyca,
złodziejom dnia - kara
Tramwaj, paw z blachy, ... gl-gl ... próżność swą rozgęgla.
Słońce = tylko benzyna i para.
Człowieka = ptak z węgla.

Zobaczyłam i poczułam w Twoim wierszu lirykę opisową tak szeroko propagowaną przez ruch (zapomniany dzisiaj)
Awangardy Krakowskiej" z Tadeuszem Peiperem na czele.
Sięgnęłam więc po jego artykuły, manifesty, szczególnie "Tedy" - wydane w Warszawie w 1930 r., nakładem księgarni F. Hoesika.
Niektóre z jego tez, zawartych w tym zbiorze, wydają mi się aktualne oraz wprowadzane w życie także obecnie,
a mam tu na myśli świadomość zawodową twórcy, czyli spojrzenie na dzieło, jako swoisty produkt językowy,
z wyraźnym akcentem położonym na wyrazistość, ekspresywność, skrótowość, dobitność,
a także wynikającą z tych zabiegów - niespodziankę.
Oto kilka początkowych zdań z artykułu "Miasto. Masa. Maszyna".
Będąc skupiskiem ludzi, złączonych ze sobą względami na korzyści wynikające ze współżycia, miasto rozwijało się tak, jak tego wymagało życie. Z natury jego, jako skupienia, wynikało zredukowanie działania woli jednostki [...] Kaprys czy upór jednostek, albo też przeżytkowe systemy myślowe, mogły wykrzywiać na krótszy, czy dłuższy okres, ale nie były one w stanie nadać jej innego kierunku aniżeli ten, jaki wyznaczały potrzeby życiowe [...] każde miasto, w każdym z okresów swojego rozwoju musiało być brzydkie dla współczesnych [...] Kiedy powstawały, były rezultatem miejscowych potrzeb i niewątpliwie domorosłych estetów przyjmowały niechęcią, wstrętem lub grozą. Kiedy stały się częścią obrazu przeszłości, odziedziczyły po nim urok rzeczy, które były...

Doroto - to ostatnie zdanie bardzo pasuje mi do Łodzi z Twojego wiersza
Pozwól, że przytoczę jeszcze jeden z - wydaje mi się - istotnych i celowych fragmentów tekstu Peipera:
Zdaje mi się, że okoliczności natury czysto fizjologicznej przyczyniły się również do negatywnego ukształtowania stosunku człowieka do miasta. Konstrukcja organiczna człowieka jest dziełem natury. Organa ludzkie i ich funkcje są tworem warunków, w jakich pierwotnie rozgrywało się życie gatunku ludzkiego. Przyroda jako tło. Powietrze pachnące świeżością ziemi [...] Do tych warunków przystosowany był organizm ludzki. Miasto stworzyło warunki nie tylko odmienne, ale wręcz przeciwne. W tych warunkach człowiek musiał czuć się źle fizjologicznie [...] więc miasto ciążąc fizjologicznie, musiało ciążyć także estetycznie.

Wiersz Peipera Miasto

Miasto:
Miasto wyśrubowało się w ziemię
pięściami walczącego marzenia
Człowiek
odziany w walce upału
Zamieszał w swojej własnej dłoni
Niebo:
karta tytułowa zaginionej książki


Jeszcze tylko dwa słowa o Tadeuszu Peiperze. Urodził się w 1891 roku w Podgórzu, które wtedy było osobnym miastem, leżącym po drugiej, południowej stronie Wisły. Dzisiaj, po dzielnicy Kazimierz, która, niestety, jest aż nazbyt skomercjalizowana - staje się modną dzielnicą Krakowa. Zmarł w Warszawie w 1969 roku.
Przyboś uważał go za "prawdziwego Europejczyka". Brzękowski podziwiał za otwartość i odkrywczość umysłu. Współczesnych fascynowała jego osobowość i sposób bycia:
finezja prowadzonego z rozmówcą dialogu, przy czym zmienny co chwilę wyraz oczu, ruchliwa mimika ust i całej twarzy, zawieszenie głosu lub jego podniesienie, gest ręki wreszcie, zwarcie lub rozwarcie dłoni podnosiły temperaturę i dobitność słów, których sugestia była nieodparta.

Przepraszam za ten przydługi "wywód", ale jak widzisz dobra poezja nie bierze się znikąd i podsuwa nam dawno nie uczęszczane, czasami "chwastami czasu" zarośnięte ścieżki.
Za wzruszenia i "odkurzenie pamięci" bardzo Ci Doroto dziękuję

Przesyłam serdeczne pozdrowienia
Lucile

[Dorota Karin]

Dziękuję Lucile, cieszę się, że dostarczyłam tyle pozytywnych wrażeń i skojarzeń tekstem o moim rodzinnym mieście:)