Mariaż

[Henryk VIII]

Brawo, dobry tekst! Piszesz:' W naszym mariażu, pełnym skamlenia,
czas rzucić kości." - tu opozycja do wyższych wersów, jakiś ruch - czyżby kropelka buntu?

H8

[tabakiera]

Wielki bunt, Henryku.

Pamiętam taki wierszyk ze szkolnych lat:
"rzekł ktoś, rzucając chudą żonę:
kości zostały rzucone"

A na poważnie - oczywiście, że bunt, a w zasadzie propozycja rozwiązania.

Dzięki za czytanie i ciepłe słowa.

[Piotr Zaleski]

Ja nie chcę słuchać, ty nie chcesz patrzeć,
jak się kąsają z cichym warczeniem
wizje przyszłości.

Stłumione murem, omszałym dachem,

.

Szyderczy uśmiech zasłonię płaczem.
W naszym mariażu, pełnym skamlenia,
czas rzucić kości.

1. wers super. jak dla mnie.

2. wers stłumione murem, jakieś takie niewyraźne no bo jakim murem? z czego? zbudowanym? brak rozwinięcia myśli, czuję niedosyt i niedoinformowanie. murem można coś stłumić, ale czy można coś stłumić omszałym dachem?
bym zostawił mur, rozwinął a dach pominął

pod wspólnym pledem osobne drżenia,
co nie chcą pościć

to zrozumiałe. i czytelne.
chociaż nie lubię formy " ten, co" wolę ten. który.

Przecinek po mariażu mz niepotrzebny.

Ogólnie przekaz bardzo ok

ale dla mnie jakiś niedoprtacowany do końca.
bez urazy

[Henryk VIII]

To Sztaudynger skubaniec tak rzucił kości Masz dobrą pamięć

[Piotr Zaleski]

po kolejnym czytaniu napiszę


bardzo płynnie się słucha, czytając głośno
przekaz i forma bez zarzutu

tekst płynie. się podoba

[Halina S]

Fajnie, podoba mi się

ale jakby prosi się o dalszy ciąg

[tabakiera]

Henryku, Piotrze. Halino, dzięki za czytanie (nawet wielokrotne) i komenty.

Piotrze, z tym murem i dachem miałam na myśli to, co się dzieje w czterech ścianach. Nieodnawiane, to omszałe. Nie czuję potrzeby rozwijania, ten tekst jest i tak długi, jak na mnie. Ale żeby nie było, przyjmuję pokornie krytykę, tylko i tak rozgadałam się...

Ciąg dalszy, Halino?

Sama na niego czekam.

[bartosia]

Gdybys nie uzyla slowa "mariaż" wiersz rownie dobrze oddawalby aktualne "spory partyjne"

[tabakiera]

Bartosiu, masz rację. nie pomyślałam o tym przy tworzeniu, ale wiersz był pisany jakieś pół roku temu.
Dzięki.

[Podróżniczka]

Ja nie chcę słuchać, ty nie chcesz patrzeć,
jak się kąsają z cichym warczeniem
wizje przyszłości.

Stłumione murem, omszałym dachem,
pod wspólnym pledem osobne drżenia,
co nie chcą pościć.

Szyderczy uśmiech zasłonię płaczem.
W naszym mariażu, pełnym skamlenia,
czas rzucić kości.

Czytając wiersz, z góry wiadomo o co chodzi

Pozdrawiam