Zagłada Pompei

[skaranie boskie]

Miladoro - interpunkcję poprawiłem. Dziękuję za pomoc.
Górowanie nad widnokrąg pozostanie w wierszu, choć wiem, że niegramotne ci ono. Umówmy się, że to taka moja licentia poetica, której staram się nie nadużywać, ale tym razem się nią podeprę.
Również szyku nie zmieniam, bo mi on pasuje rytmicznie. Sorry, takie mam kulawe poczucie rytmu.
A szczerze mówiąc, spodziewałem się znacznie większych batów od Ciebie.

Jak zazwyczaj Waść smakowite dania nam serwujesz głód rozniecając na jeszcze

Pozostaje mi jedynie życzyć smacznego

podziwiam, że Ci się chciało tak pociągnąć temat

Ja tak z nudów, Ewo.

I napisz coś podobnego Małpko tylko teraz .
Będzie jeszcze piękniejsze .

Wiśta wio - łatwo powiedzieć.
Małpia wena się ostatnio wyeksploatowała.
Ale i tak dziękuję za pochwały.

pozdrawiam

Wzajemnie.

super, Skaranie, super...

Zawstydzasz małpę Ewo.

ale to źle wróży ulom...

Czy Ule nie pisze się czasem wielką literą?
I dlaczego im to źle wróży?
No i jeszcze pytanie.
A jak to wróży Alom?

[Sede Vacante]

Przebrnąłem
Czy to nie za długie na wiersz? Takie mam wrażenie, że jakaś opowiastka bardziej, co nie jest wada, ale jednak - ? To pytanie, nie stwierdzenie, bo sam nie wiem jak to jest.
Jeśli wiersz, dla mnie trochę długi, czytelnik nie spodziewający się, trochę się może zdziwić, ale historia wszak piękna
Pompeje fascynują i będą fascynować, więc już magia na starcie, a w wierszu też jej nie brakuje. Choć ja to bardziej biore, jako opowiadanko, ale to właściwie bez znaczenia chyba.

[skaranie boskie]

Choć ja to bardziej biore, jako opowiadanko, ale to właściwie bez znaczenia chyba.

Biorąc pod uwagę formę, utwór można sklasyfikować dość łatwo.
Jako - jak twierdzisz - opowiadanie, na pewno podlega pod epikę.
Kanon tradycyjnych form rymowanych mieści w sobie poezję epicką. Utwór zaś taką formą pisany mógłby aspirować do miana poematu, gdyby nie był nań zdecydowanie za krótki. Dlatego określę go - nieco przekornie - mianem poemaciku.